Pochodzenie
Stanisław Śniatała, syn Jakuba i Florentyny z domu Jackowskich, urodził się w Psarach (parafia Rososzyca) w powiecie ostrowskim.
Edukacja
Ukończył Królewskie Gimnazjum w Ostrowie w 1898 roku. Po studiach teologicznych w Poznaniu i Gnieźnie otrzymał święcenia kapłańskie 15 grudnia 1901 roku z rąk ks. bp Antoniego Andrzejewicza, sufragana gnieźnieńskiego.
Kariera zawodowa
Po święceniach został skierowany do pracy duszpasterskiej w Nieparcie i w Siedlcu (dekanat babimojski), a następnie do Rogoźna, gdzie zastępował Władysława Jaskólskiego, redaktora „Przeglądu Kościelnego”. W dniu 1 lipca 1906 roku dekretem ks. bp. Edwarda Likowskiego został proboszczem dobrzyckim, gdzie funkcję tą pełnił z przerwą do 1947 r. Od 1925 roku został inspektorem nauki religii w szkołach powszechnych powiatu krotoszyńskiego, a od 1930 był dziekanem dekanatu koźmińskiego.
Praca na rzecz społeczeństwa i osiągnięcia
Ksiądz Śniatała był prezesem Banku Ludowego. W 1908 r. założył Spółdzielnię „Rolnik”, której był członkiem odpowiedzialnym za księgowość. W 1909 r. założył koło śpiewacze; reaktywował Bractwo Strzeleckie; utworzył Towarzystwo Młodzieży Męskiej i Żeńskiej, w ramach którego urządzał kursy szycia, ogrodnictwa, gotowania itp.; organizował wycieczki dla młodzieży; przeprowadził remont kościoła. W grudniu 1918 roku był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu.
Był wybitnym pisarzem, dzieło „Dobrzyca – monografja historyczna” było kroniką jego dokonań, zawierającym kompendium wiedzy na temat Dobrzycy. Monografia ks. Śniatały została wydana w 2002 r. dzięki staraniom Towarzystwa Miłośników Ziemi Dobrzyckiej oraz zespołu redakcyjnego „Notatek Dobrzyckich”.
Prace renowacyjne Kościoła pod wezwaniem Św. Tekli
Ks. proboszcz Stanisław Śniatała, z chwilą nastania na probostwie w Dobrzycy, starał się o budowę świątyni murowanej. Duże koszty były przyczyną odstąpienia od realizacji projektu. Zdecydowano się jedynie na naprawę mocno już zniszczonej świątyni. Pod kościół podłożono kamienny fundament na zaprawie cementowo-kamiennej, przegniłe części konstrukcji zastąpiono zdrowym drzewem i zaimpregnowano gonty oraz położono nowy dach. Prace trwały do 1923 r.
W latach 1931-1938 przeprowadzono odnowienie wnętrza świątyni. Obito wewnątrz ściany heblowanymi deskami, przykrywając w ten sposób farbę olejną położoną jeszcze w 1872 r. Odnowiono też wszystkie ołtarze, zamontowano szyby witrażowe i odnowiono obrazy.
Wczasie II wojny światowej kościół został całkowicie ograbiony przez okupanta z paramentów. Dzięki staraniom ks. Stanisława Śniatały, parafia otrzymała dar od ks. Jana Karmolickiego, mieszkającego w USA w postaci niezbędnego wyposażenia do prowadzenia posługi kapłańskiej.
Podczas remontu kościoła przesunięto organy do frontu balustrady chóralnej, wyremontowano je i nastrojono.
Epizod strajku szkolnego w Dobrzycy
W imię obrony języka polskiego na lekcjach religii 25 września 1906 roku, Stanisław Śniatała razem z rodzicami zainicjował strajk dzieci w szkole. Strajk trwał prawie 7 miesięcy i zakończył się dopiero po wyroku sądu z 16 maja 1907 roku. Rodzicom dzieci uczęstniczących w strajku sąd wymierzył wysokie grzywny i zagroził, że w razie dalszego oporu zostaną wysłane w głąb Rzeszy na wychowanie. Przywódca strajku ks. Stanisław Śniatała został skazany na 150 marek grzywny. Dla upamiętnienia tego wydarzenia Towarzystwo Miłośników Ziemi Dobrzyckiej ufundowało tablicę pamiątkową, która została umieszczona na budynku Szkoły.
Okres okupacji hitlerowskiej
7 grudnia 1941 roku został aresztowany i uwięziony w Krotoszynie, a następnie w Poznaniu w Forcie VII. 30 stycznia 1942 roku został wypuszczony na wolność i z polecenia ks. bp. Lorka z Sandomierza został kapelanem kaplicy domowej Szmbelana Seweryna Dolańskiego herbu Korab w Grębowie powiat Tarnobrzeg. W Grębowie uczył dzieci z rodziny Dolańskich oraz wspierał uczestników tajnych kompletów uczących się w pałacu, przygotowujc ich do egzaminu. Z okresu tego pochodzą Dzienniki Śniatały oraz piękne szkice.
Powrót do Dobrzycy
Powrócił do parafii dobrzyckiej w Wielki Czwartek 29 marca 1945 roku. Pełnił tu nieprzerwanie funkcję proboszcza aż do śmierci. Zmarł 27.08.1947r., pogrzeb odbył się dnia 30.08.1947 r. o godz. 9–tej. Mszę celebrował ks. dziekan z Koźmina w asyście księży Michałka i Janiaka. Został pochowany obok kościoła.