Pochodzenie

Urodził się 16.04.1848 r. w Pleszewie w rodzinie rolnika Józafata i Józefy z Bielawskich. Rodzice przyszłego księdza posiadali niewielką zagrodę.

Dzieciństwo i edukacja

W Pleszewie uczęszczał do szkoły elementarnej, po jej ukończeniu podjął naukę w gimnazjum w Ostrowie Wlkp., z którego w 1863 r. został wydalony. Naukę kontynuował w Śremie a następnie w Poznaniu już w seminarium duchownym, jednak nie miał możliwości jego ukończenia ponieważ zostało zamknięte przez władze pruskie w 1873 roku. Dopiero w Pradze udało mu się ukończyć studia teologiczne i 20 kwietnia 1875 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa. Karola F. Pruchy.

Praca duszpasterska jako młodego księdza

Po studiach objął wikariat przy św. Marcinie w Poznaniu, gdzie poświęcił się pracy z młodzieżą. Władze pruskie patrzyły na jego poczynania nieprzychylnym okiem. W okresie kulturkampfu musiał ukrywać się w dworach ziemiańskich (głównie u państwa Niegolewskich). W 1886 r. otrzymał probostwo w Gninie dekanatu grodziskiego.

Działalność społeczna i patriotyczna

1.10.1897 r. objął parafię w Dobrzycy (zarazem zarządzał parafią w Karminie), w której rozwinął swoją działalność poza duszpasterską a mianowicie zachęcał swoich parafian do oszczędzania i mądrego zarządzania majątkiem. Wkrótce, wspólnie z hrabią Józefem Czarneckim, założył Kółko Rolnicze, Bank Spółdzielczy oraz Towarzystwo Przemysłowe. Zasiadał w zarządzie wspólnie z Julianem Likowskim i Andrzejem Morkowskim. Był wielkim patriotą, walczył o utrzymanie polskości na naszym terenie. Brał udział w manifestacjach (19 maja 1901r. brał udział w wiecu protestacyjnym przeciwko wprowadzeniu języka niemieckiego do nauki religii w szkołach elementarnych) oraz w wyborach, gdzie zachęcał do głosowania na Polaków. Konsekwencją tych działań było wydarzenie, które miało miejsce w czerwcu 1901 roku, kiedy to burmistrz Otto Brandenburger bezprawnie wtargnął na lekcje religii w celu kontrolowania nauk udzielanych dzieciom oraz czy jednocześnie nie jest prowadzona nielegalna nauka języka polskiego. Po tym zdarzeniu ks. Niziński wniósł oskarżenie, którego wynikiem był proces o bezprawne najście miejscowego burmistrza. Incydent ten odbił się szerokim echem w gazetach polskich.

Praca duszpasterska

Wracając do jego pracy duszpasterskiej, warto wspomnieć o tym, że dzięki niemu naprawiono i pozłocono naczynia liturgiczne w dobrzyckim kościele. Był także fundatorem drogi krzyżowej. Za jego kadencji ogrodzono murem cmentarz katolicki oddzielając go od luterskiego. Zmienił charakter bractwa strzeleckiego ze świeckiego na katolicki i powierzył mu pod opiekę ołtarz św. Tekli. Od tej pory bractwo to jest pod wezwaniem św. Tekli. Po wielu staraniach w 1906 r. objął parafię w Buku, gdzie również prowadził ożywioną działalność społeczną i duszpasterską.

Zasługi

Władze duchowne doceniając jego zasługi mianowały go w 1913 r. radcą duchownym a w roku 1918 otrzymał nominację na dziekana dekanatu bukowskiego. 1925 r. obchodził złoty jubileusz kapłaństwa, w dowód uznania otrzymał z rąk kard. Edmunda Dalbor nominację na honorowego kanonika kapituły Metropolitarnej w Poznaniu. Został odznaczony przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej za działalność patriotyczną i społeczną Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Buku. Pochowany został na cmentarzu św. Rocha w Buku.