Rogozińskie Centrum Kultury

Pochodzenie

Edmund Korybalski urodził się 15 listopada 1911 r w Rogoźnie, jako trzeci z czwórki rodzeństwa

Dzieciństwo

Już od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie muzyką i ogromny do niej talent i zamiłowanie, dlatego też mimo trudnych warunków życiowych oprócz nauki w szkole podstawowej uczęszczał na prywatne lekcje skrzypiec i fortepianu. Już od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie muzyką. Bardzo lubił muzykę i chodził na prywatne lekcje skrzypiec. Podjął naukę w Wielkopolskiej Szkole Muzycznej w Poznaniu.

Edukacja (lub „młodość”)

W 1925 roku, po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechał do Poznania, gdzie zgłosił się do wojska jako elew. Tam trafił do orkiestry wojskowej. Okres służby wojskowej, która trwała do 1935 roku, zaowocował zdobyciem umiejętności gry na wszystkich instrumentach wchodzących w skład orkiestr wojskowych. W 1936 podjął naukę w Wielkopolskiej Szkole Muzycznej w Poznaniu w klasie fortepianu, później także w klasie organów. Konserwatorium ukończył w czerwcu 1939 roku z oceną bardzo dobrą.

Etapy działalności

Po wybuchu II wojny światowej i zajęcia ziem polskich przez Niemców musiał z obowiązku narzuconego przez okupanta pracować w zakładzie stolarskim, wieczorami natomiast grywał w lokalach jako skrzypek.

Etap pierwszy

W 1941 roku zawarł związek małżeński z Zofią Klukaszewską, która od tej pory była jego nieodłączną towarzyszką nie tylko w życiu prywatnym, ale i zawodowym. Po zakończeniu wojny objął stanowisko organisty w kościele p.w. św. Wita w Rogoźnie. Wtedy także zaczął organizować życie muzyczne Rogoźna. I tak powstał znany chór mieszany im. Chopina, a także chór męski, orkiestra symfoniczna i sekstet żeński (wszystkie im. Fryderyka Chopina).

Etap drugi

W życiu kulturalnym Rogoźna zawsze znacząca rolę odgrywały placówki oświatowe, szczególnie szkoły średnie. Do wyróżniających się należało Liceum Pedagogiczne, gdzie istniało wiele zespołów i grup muzycznych. W 1949 roku Edmund Korybalski podjął pracę w charakterze nauczyciela muzyki i śpiewu w Liceum Pedagogicznym w Rogoźnie. Tutaj założył orkiestrę smyczkową, orkiestrę mandolinistów, zespoły estradowe, chóry mieszane, a sukcesem było zajęcie II miejsca na ogólnopolskim konkursie chórów przez dziecięcy chór mieszany działający przy Domu Harcerza.

Kolejne etapy…

W 1957 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie. Nieszczęśliwy wypadek, jaki miał miejsce w 1960 r. wykluczył na jakiś czas Edmunda Korybalskiego z życia muzycznego szkoły i miasta. Po dwóch latach nieobecności wrócił i zorganizował harcerski zespół wokalno – instrumentalny „Przemysławki”, mogący poszczycić się wieloma koncertami w całym kraju, m.in. w telewizji poznańskiej i warszawskiej, w Interwizji i Eurowizji oraz licznych harcerskich sympozjach muzycznych. Warto dodać, że członkowie „Przemysławek” jako bardzo nieliczni potrafili czytać nuty a vista (wykonanie z nut utworu muzycznego bez uprzedniego przygotowania. Czytanie nut a vista jest szczególną zdolnością muzyczną, którą można kształcić), co bezapelacyjnie było zasługą Edmunda Korybalskiego. W 1969 r. zmiany organizacyjne w oświacie spowodowały likwidację Liceum Pedagogicznego, a w miejsce powstało Technikum Mechaniczne i Zespół Szkół Zawodowych. Z uczniami nowo powstałych placówek Edmund Korybalski zaczyna tworzyć młodzieżową orkiestrę dętą. Uczył młodzież gry na instrumentach, sam pisał nuty dla poszczególnych członków zespołu, przygotowywał repertuar zespołu. Ciężka praca, godziny prób zaowocowały pierwszym występem publicznym w lutym 1969 roku na szkolnej wywiadówce. Dalej kolejne próby i kolejne występy. Orkiestra koncertuje na akademiach i uroczystościach jubileuszowych i okolicznościowych, uświetnia przemarsze uliczne. Następują kolejne koncerty już poza Rogoźnem – w Poznaniu w muszli koncertowej przy Parku Kasprzaka i w parku na Cytadeli. W lutym 1971 orkiestra uczestniczy w II Festiwalu Kultury Związku Zawodowego Metalowców, gdzie otrzymała wyróżnienie, natomiast latem 1971 roku orkiestra wraz ze swoim dyrygentem Edmundem Korybalskim uczestniczy w obozie w Rudnie, gdzie doskonalili swój warsztat muzyczny. Do największych sukcesów orkiestry szkolnej zaliczyć należy udział w III Ogólnopolskim Konkursie Szkolnych i Międzyszkolnych Orkiestr Dętych w Inowrocławiu i zajęcie I miejsca w marszu oraz III miejsca w klasyfikacji ogólnej. Liczne występy, zdobywane nagrody i wyróżnienia świadczą o coraz większej popularności nie tylko wśród Rogoźnian ale również w całej Wielkopolsce. Mijały kolejne lata, kolejne roczniki uczniów opuszczały szkolne mury podejmując prace najczęściej w największym zakładzie Rogoźna – w Rofamie, zmienia się też skład osobowy orkiestry. W 1975 roku współzałożyciele orkiestry, dyrekcja szkoły i dyrekcja fabryki postanawiają orkiestrę szkolna przekształcić w orkiestrę zakładową. Podczas II Wojewódzkiego Przeglądu Orkiestr Dętych w Czarnkowie w 1977 roku orkiestrę z Rogoźna oceniono najwyżej, a Edmunda Korybalskiego wyróżniono tytułem „Najlepszego dyrygenta”. Przychodzą kolejne konkursy i kolejne sukcesy. W 1978 roku podczas konkursu w ramach II Nadnoteckiego Dnia Pieśni i Muzyki w Złotowie orkiestra zdobywa I miejsce, w 1979 roku w rejonowych eliminacjach II Ogólnopolskiego Przeglądu Zakładowych Orkiestr Dętych w Pile zajmuje II miejsce. Kolejne sukcesy przyniosły występy w Wojewódzkich Przeglądach Orkiestr Dętych w Pile i w Rogoźnie. I tak w 1984 roku II miejsce, w 1985 i 1986 roku I miejsce. Stanowiły one dowód wysokich umiejętności jej członków pod batutą Edmunda Korybalskiego. Orkiestra stawała się chlubą miasta Rogoźna. Orkiestra dęta pod batutą Edmunda Korybalskiego zdobywała nagrody i wyróżnienia na licznych przeglądach i konkursach regionalnych, ogólnopolskich, a także zagranicznych nieraz stając w szranki z zawodowymi orkiestrami wojskowymi. Pogarszający się stan zdrowia sprawił kolejną półtoraroczną przerwę w pracy zawodowej. W tym czasie wyjeżdża do swoich dzieci do Bydgoszczy. Tam w 1982 r. umiera jego żona, która była jego największym przyjacielem, pierwszym krytykiem i doradcą. W kwietniu 1982 roku wrócił do Rogoźna i do pracy z orkiestrą, którą prowadził przez kolejne cztery lata. W 1986 roku ostatecznie rezygnuje z prowadzenia orkiestry dętej i wyjeżdża na stałe do córki do Bydgoszczy. Umiera 15 sierpnia 1992 roku w Bydgoszczy, gdzie u boku swojej żony Zofii zostaje pochowany. Pozostawia dwoje dzieci – córkę Zofię i syna Zbigniewa obdarzonymi po sobie znakomitymi zdolnościami muzycznymi.

Odznaczenia, nagrody, wyróżnienia

19 sierpnia 1955 r. Srebrny Krzyż Zasługi

21 listopada 1959 r. Uznanie za sumienną i wydajna pracę od Przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej

17 maja 1964 r. Dyplom Uznania za ofiarna i bezinteresowną pracę oraz troskliwą opiekę nad rozwojem ruchu muzycznego w zespołach harcerskich „Hufca Oborniki”

20 listopada 1964 r. Odznaka Honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”

19 lipca 1965r. Dyplom dla Zespołu Przemysławek a Liceum Pedagogicznego w Rogoźnie za udział w festiwalu Amatorskich Zespołów Artystycznych

15 maja 1966 r. Odznaka Zasłużony Działacz Kultury

15 grudnia 1966 r. Nagroda od Ministra Kultury i Sztuki

10 listopada 1967 r. Odznaka Honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”

15 września 1969 r. Odznaka 25 lecia LOK

Luty 1969 Dyplom Pamiątkowy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie społeczno-organizacyjne z okazji XX lecia działalności koulturalno –oświatowej

20 października 1971 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Czerwiec 1973- Dyplom dla Orkiestry Dętej Technikum Mechanicznego z Rogoźna – wyróżnienie w wojewódzkim przeglądzie szkolnych orkiestr dętych

3 października 1973 r. Medal Komisji Edukacji Narodowej

Październik 1974 r. Nagroda od Ministra Kultury i Sztuki

21 września 1974 r. Nagroda od Ministra Kultury i Sztuki

1976 – Dyplom Uznania za wybitny wkład w realizację przeglądu aktywności kulturalnej ludzi pracy (Przewodniczący Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych w Pile)

16 lipca 1976 r. Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Pilskiego”

15 maja 1983 r. Dyplom Honorowy za osiągnięcia w upowszechnianiu kultury (Minister)

1983 r. wpisany do „Księgi pamiątkowej nauczycieli i pracowników oświaty”.

22 lipca 1984 r. Medal 40 lecia Polski Ludowej

23 stycznia 1986 r. Medal za Zasługi w Rozwoju Oświaty

22 lipca 1987 r. Wpis do Księgi „Zasłużonych dla rozwoju Miasta i Gminy Rogoźno” oraz medal „Zasłużony dla Rogoźna”

8 września 1989 r. Medal Polskiego Związku Chórów i Orkiestr

Odznaka Tysiąclecia za działalność społeczną w obchodach tysiąclecia Państwa Polskiego

Znaczenie postaci

Edmund Korybalski za swoją wieloletnią działalność pedagogiczną i społeczną został odznaczony wieloma odznaczeniami i wyróżnieniami, m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, dwukrotnie odznaką Zasłużony Działacz Kultury. W 2001 r społeczeństwo Rogozińskie w plebiscycie gazety lokalnej obdarowało go bardzo ważnym wyróżnieniem „Rogoźnianina XX wieku”. 1 grudnia 2912 r. w Rogozińskim Centrum Kultury Odbyła się uroczystość nadania imienia orkiestrze dętej w Rogoźnie. Od tej pory patronem orkiestry zostaje Edmund Korybalski, Rogoźnianin XX wieku z 2001r. Nadaniu imienia towarzyszyły liczne gratulacje składane na ręce Kapelmistrza Romana Tylutkiego, a koncert orkiestry został nagrodzony licznymi brawami. W uroczystości nadania imienia brała udział córka Patrona Orkiestry Zofia, która dziękowała za trwającą pamięć i ciągle żywy szacunek do Ojca. W holu Rogozińskiego Centrum Kultury znajduje się gablota poświęcona jego działalności.

Źródła:

Zbiory z Muzeum Regionalnego im. Wojciechy Dutkiewicz

Wywiad z Historykiem Panią Angeliką Pilarską

http://www.rck.rogozno.pl/orkiestra-d-mainmenu-65/399-patron-orkiestry

J. Paprzycki, Rogozińska Orkiestra Dęta 1969-1999, Rogozińskie Centrum Kultury i Sportu, Rogoźno, listopad 1999