Pochodzenie
Władysław Boroch urodził się 11 października 1909 r. w Ligocie (gm. Raszków). Jego rodzice nosili imiona Jan i Rozalia.
Edukacja oraz młodość
Uczył się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krotoszynie, które ukończył w 1929 r. i rozpoczął pracę w zawodzie nauczyciela. Pod koniec lat 20-tych przeprowadził się do Nowych Skalmierzyc. W 1937 r. ukończył kurs dla zbieraczy pieśni ludowej. W 1959 r. ukończył zaoczne Studium Nauczycielskie w Poznaniu (kierunek: matematyka). Powołano go do wojska w sierpniu 1939 r., był członkiem oddziału który nie poddał się przed Niemcami i Sowietami. Ponieważ odważył się przejść z bronią w ręku na Węgry, musiał ponieść tego konsekwencje czyli osadzenie w obozie dla internowanych. Podczas pobytu w obozie wygłaszał pogadanki, podnosząc w ten sposób na duchu oficerów. Wskazywał także potrzebę zmian w Polsce. Wspólnie z innymi nauczycielami podjął się prowadzenia kursu oświatowego dla szeregowych, pełnił również funkcję kierownika prac oświatowych. Były to początki jego pracy pedagogicznej.
Etapy działalności
Szkolnictwo
Pracował jako nauczyciel w szkole Skalmierzycach od 1 października 1929 r. Po powrocie do Polski od 4 lipca 1945 r. znów podjął tam pracę. Po roku został przeniesiony do szkoły w Nowych Skalmierzycach, gdzie awansował na stanowisko kierownika szkoły. Uczył takich przedmiotów, jak fizyka, chemia oraz śpiew. Pracując w szkole udało mu się założyć oraz wyposażyć gabinet fizyczno-chemiczny. Pracował również w szkołach zawodowych, gdzie uczył fizyk, ponadto był nauczycielem oraz kierownikiem kursów np. rzemieślniczego (na którym uczył fizyki i maszynoznawstwa) oraz oświatowego dla dorosłych w zakresie 7 klas szkoły podstawowej. Na przełomie lat 40-tych i 50-tych zorganizował oraz był opiekunem i wykładowcą kursu gimnazjalnego z małą maturą. Pełnił również rolę opiekuna na obozach harcerskich podczas wakacji. Będąc kierownikiem szkoły w Nowych Skalmierzycach, w 1952 r. sprzeciwił się zdjęciu krzyży w szkole, co skutkowało dyscyplinarnym zwolnieniem. Przywrócono go do pracy po dwóch miesiącach przerwy, lecz nie do Nowych Skalmierzycach tylko do szkoły w Ociążu. W 1956 r. ponownie pracował w szkole w Nowych Skalmierzycach. Wykazał się dużym zaangażowaniem jako sekretarz Społecznego Komitetu Budowy Szkoły w Nowych Skalmierzycach – tzw. „Tysiąclatki”. To dzięki złożonemu przez niego wnioskowi i uzasadnieniu szkoła przyjęła imię Powstańców Wielkopolskich.
Przez 12 lat prowadził Spółdzielnię Uczniowską, której był inicjatorem i która była jedną z najstarszych w powiecie. Koło Pszczelarzy objęło patronat nad uczniowskim kółkiem pszczelarskim, które działało przy niej. Uczniowie mieli okazję obserwować pracę pszczół oraz otrzymać zaświadczenie ukończenia podstawowego kursu pszczelarskiego. Pełnił także funkcję przewodniczącego nauczycielskich konferencji rejonowych.
Działalność społeczna
Władysław Boroch od zawsze poświęcał się pracy społecznej na rzecz Nowych Skalmierzyc. Udzielał się jako radny w latach 1958-1961 i pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Oświaty i Kultury Rady Narodowej Osiedla Nowe Skalmierzyce. W latach 1961-1965 pełnił funkcję radnego kolejnej kadencji, jednocześnie będąc zastępcą przewodniczącego Oświaty i Kultury Rady Narodowej Osiedla Nowe Skalmierzyce. Rolę sekretarza Rady Nadzorczej Miejskiej Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu w Nowych Skalmierzycach pełnił przez 9 lat. Był również zastępcą przewodniczącego oraz prelegentem Koła Stronnictwa Demokratycznego. Jako pasjonat lokalnych dziejów zbierał materiały historyczne, dzięki czemu ukazało się wiele ciekawych publikacji m.in. w „Jednodniówce” z 1935 r., opisujących historię Skalmierzyc i okolic. Jako badacz starał się docierać bezpośrednio do świadków danych wydarzeń. Jego artykuły historyczne znalazły się w „Południowej Wielkopolsce”, „Kurierze Polonijnym”, „Gazecie Skalmierzyckiej” oraz „ Ziemi Kaliskiej”. Mówiąc o działalności Władysława Borocha nie można nie wspomnieć o Towarzystwie Miłośników Skalmierzyc, w którym był przewodniczącym sekcji historycznej. Głównym celem tego Towarzystwa było szerzenie wiedzy o historii Skalmierzyc oraz okolic, a także ubogacanie życia kulturalnego mieszkańców. Władysław Boroch należał do osób, które zainicjowały powstanie pomnika Powstańców Wielkopolskich oraz obelisku w Boczkowie, który upamiętnia Jana Mertkę. W 1984 r. wydał razem z prof. Jędrzejem Tucholskim książkę pt. „Halifax JD 154 nie wrócił”, opisującą katastrofę samolotu Halifax JD 154, która miała miejsce we wrześniu 1943 r. w Nowych Skalmierzycach na ul. Kaliskiej. Udało mu się odtworzyć dzieje parafii pw. Bożego Ciała w Nowych Skalmierzycach od 1925 do 1985 roku, opracowując w ten sposób kronikę parafialną.
Zmarł nagle w wieku 88 lat w dn. 25 maja 1997 r.
Zainteresowania
Pszczelarstwo
Jedną z pasji Władysława Borocha było pszczelarstwo. Skąd wzięło się to zainteresowanie pszczołami nie do końca wiadomo, możliwe że tym hobby zainteresował się dzięki swojemu bratu Franciszkowi, który był pszczelarzem i często mu pomagał. Pszczelarstwem zaczął się zajmować około 1955 r. i od tego momentu posiadał pierwsze ule oraz rodziny pszczele. Nie miał dużej pasieki, ponieważ warunki mu na to nie pozwalały, ale dzięki życzliwości ludzi mógł ustawiać swoje ule tam gdzie mu na to pozwolono (np. na ulicy Tartakowej w Nowych Skalmierzycach, Boczkowie czy Śliwnikach). Od 1967 do 1982 r. Władysław Boroch był sekretarzem skalmierzyckiego Koła Pszczelarzy. Do jego zadań należało pisanie protokołów z zebrań oraz posiedzeń, sprawozdań z działalności koła oraz prowadzenie kroniki koła. Tej działalności poświęcał się przez prawie 20 lat. Był również prelegentem oraz wygłaszał referaty podczas Międzynarodowego Dnia Pszczelarza.
Chór
Kolejną pasją Władysława Borocha był śpiew, dlatego w Szkole Podstawowej w Nowych Skalmierzycach prowadził chór szkolny do 1973 r. Był również dyrygentem chóru kościelnego pw. Św. Grzegorza przy Parafii Bożego Ciała w Nowych Skalmierzycach (w okresie po II wojnie światowej). 19 października 1947 r. odbył się zjazd chórów kościelnych okręgu ostrowskiego, gdzie chór prowadzony przez Władysława Borocha zajął 6 miejsce. W roku 1953 nastąpiła reaktywacja chóru „Halka”, który powstał już w 1913 r. Dyrygentem tego chóru został Władysław Boroch. Chór nie tylko występował podczas uroczystości kolejowych oraz państwowych, ale miał również okazję zaprezentować się podczas 65-lecia Wielkopolskiego Związku Śpiewaczego w Poznaniu w 1957 r. W repertuarze chóru „Halka” pojawiły się również przedstawienia teatralne, takie jak „Ułan i Młynarka” oraz „Skalmierzanki”. Występy chóru można było oglądać nie tylko w Nowych Skalmierzycach, ale również w pobliskich miejscowościach takich jak Ostrów wielkopolski, Skalmierzyce, Rososzyca lub Gostyczyna. Chór występował często w towarzystwie Orkiestry Kolejowej z Nowych Skalmierzyc. Działalność chóru zakończyła się w 1960 r.
Odznaczenia:
– Odznaka Grunwaldzka: 22 lipca 1972 r.
– Odznaka Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej Medal Zwycięstwa i Wolności: 1973 r.
– Medal „Za udział w Wojnie Obronnej 1939”: 27 kwietnia 1983 r.
– Medal 40-lecia Polski Ludowej: 1984 r.
– Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej: 1978 r.
– Złoty Krzyż Zasługi: 1974 r.
– Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski: 1981 r.
– Medal „Za Zasługi dla Województwa Kaliskiego”: 1978 r.
– zasłużony działacz Federacji Towarzystw Kulturalnych Ziemi Kaliskiej, Złota Odznaka Związku Nauczycielstwa Polskiego: 1971 r.
– Medal „Komisji Edukacji Narodowej”: 1980 r.
– Srebrna Odznaka Polskiego Związku Pszczelarskiego: 1982 r.
– godność Członka Honorowego Wojewódzkiego Związku Pszczelarzy w Kaliszu: 1983 r.
– Medal „Zasłużony dla Ziemi Skalmierzyckiej”: 1995 r.
– Krzyż Zasługi za Nienaganną Pracę Pedagogiczną: 1974 r.
– Złota Odznaka ZNP
Znaczenie postaci
Władysław Boroch był osobą, która trwale zapisała się w historii ziemi skalmierzyckiej. Jako społecznik pozostawił po sobie ogromny dorobek, który pokazuje nam jak wielkim był patriotą. To dzięki niemu pamięć o Powstańcach Wielkopolskich jest wciąż żywa – m.in. poprzez Szkołę Podstawową, która nosi to szczególne imię oraz pomnik w Nowych Skalmierzycach. Książka, którą wydał wspólnie z prof. Jędrzej Tucholskim, należy do najbardziej wyczerpującego opisu katastrofy samolotu Halifax JD 154. Swoją działalnością pedagogiczną i lokalną pokazał, że należy w życiu kierować się wartościami opierającymi się na dekalogu i chrześcijaństwie.