Pochodzenie
Stanisław Teodor Dróżdż urodził się 5 lipca 1919 roku w Woli Moszczenickiej, powiat Piotrków Trybunalski.
Jego ojciec – Teodor Dróżdż- był z zawodu krawcem. Razem z żoną Marianną prowadzili jedyny polski zakład krawiecki w okolicach Piotrkowa Trybunalskiego. Babcia Emilia udzielała lekcji w szkółce wiejskiej, w której dzieci uczyły się po polsku, ponieważ ta część Polski w ówczesnych czasach należała do zaboru rosyjskiego. Państwo Teodor i Marianna Dróżdż mieli sześcioro dzieci: Stanisława, Jana, Feliksa, Dominika, Józefa i Irenę. Dom państwa Dróżdż znajdował się w Moszczenicy.
Dzieciństwo
Stanisław był najstarszym synem państwa Dróżdż. Od najmłodszych lat pomagał rodzicom w opiece nad rodzeństwem. Już wtedy był mu bliski los innych ludzi. Był bardzo troskliwym i opiekuńczym bratem. Dużo czytał, interesował się przyrodą.
Edukacja
Stanisław Dróżdż uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Moszczenicy. W 1939 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Króla Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim i otrzymał świadectwo dojrzałości. Stanisław śpiewał amatorsko w chórze. Przy wyborze szkoły wyższej brał pod uwagę śpiew, medycynę a także leśnictwo i budownictwo. Zdecydował jednak, że zostanie lekarzem. W latach 1945-1951 studiował na Akademii Medycznej w Poznaniu. 20 kwietnia 1951 roku uzyskał dyplom lekarza. W 1962 roku ukończył kurs w zakresie medycyny wiejskiej o profilu chirurgiczno-ginekologiczno-położniczym prowadzony przez Instytut Medycyny Pracy i Higieny Wsi w Lublinie.
Praca zawodowa doktora Dróżdża.
Początki pracy.
W czasie II wojny światowej działał razem z bratem Janem, późniejszym lekarzem w partyzanckich oddziałach sanitarnych na terenie powiatu piotrkowskiego. Udzielał pomocy rannym, a także pomagał w leczeniu chorób zakaźnych u okolicznej ludności.
Pierwszą pracą zawodową była podjęta od lipca 1950 r. do lipca 1951 r. posada lekarza domowego na Jeżycach w Poznaniu. Był asystentem u profesora Degi w Instytucie Ortopedii. Od grudnia 1951 do sierpnia 1953 r. pracował w Szpitalu Miejskim nr 2 w Bytomiu. W okresie od 1 lutego do 15 marca 1954 r. był asystentem Kliniki Psychiatrii Akademii Medycznej w Poznaniu. W 1954 r. przez kilka miesięcy pracował w Szpitalu Powiatowym w Kole i w Poznaniu.
Stanisław Teodor Dróżdż był oficerem rezerwy w stopniu podporucznika.
Praca w Ujściu.
W 1954 r. na podstawie skierowania z Wydziału Zdrowia w Poznaniu rozpoczął pracę w Przychodni w Ujściu. Sprawował jako lekarz rodzinny opiekę nad mieszkańcami miasta i okolicy, pracownikami Huty Szkła, Wytwórni Podkładów Strunobetonowych w Mirosławiu oraz uczniami szkoły. W ciągu kilkudziesięciu lat pracy na terenie miasta Ujście i okolic doktor poznał doskonale każdego ze swoich podopiecznych, pamiętał o przebytych przez nich chorobach. Doktor był kierownikiem Ośrodka Zdrowia w Ujściu. Razem z grupą pielęgniarek, rejestratorką, położną i innymi pracownikami niósł pomoc ludziom potrzebującym opieki medycznej. Jako położnik, w istniejącej w Ujściu izbie porodowej przyjął na świat wiele dzieci. Starsi mieszkańcy Ujścia pamiętają, że przyjmował pacjentów nie tylko w gabinecie. Kiedy ośrodek zdrowia był nieczynny, nie zważał, czy to wieczór, czy noc, niedziela czy święta, leczył wówczas w swoim prywatnym mieszkaniu. Nie potrafił nikomu odmówić pomocy. Do dyspozycji miał swoją wiedzę, doświadczenie, a do pomocy słuchawki oraz inny podstawowy sprzęt medyczny. Nie posiadał karetki, dlatego do pacjentów udawał się pieszo, czasami motorem, saniami, a nawet czołgiem. Niósł pomoc zawsze tam, gdzie była ona potrzebna. Potrafił kilka razy dziennie odwiedzać pacjentów, a zwłaszcza małe dzieci, aby sprawdzić stan ich zdrowia. Czuwał przy pacjentach i kobietach rodzących, gdy istniało zagrożenie życia. Dla niego każdy pacjent był najważniejszy.
W ostatnim okresie swojego życia doktor walczył z ciężką chorobą. Gdy leżał w łóżku , zdarzało się, że przychodzili do niego pacjenci. On zawsze służył im poradami medycznymi, za które nigdy nie brał opłaty.
Doktor Stanisław Dróżdż służył mieszkańcom Ujścia i okolic aż do śmierci.
Był inicjatorem budowy nowego ośrodka zdrowia w Ujściu. Budynek został oddany do użytku 1 lipca 1987r., już po jego śmierci. Dla uczczenia pamięci doktora na ścianie budynku umieszczono tablicę z tekstem: „31 lat ofiarnie pracował oddając swe serce, siły i zdrowie naszemu społeczeństwu. Wdzięczni mieszkańcy Miasta i Gminy Ujście.”
Wyróżnienia i odznaczenia.
Stanisław Dróżdż uhonorowany został wieloma odznaczeniami i dyplomami. Nagrodzony został:
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
(Uchwałą Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1983 r. nadano Stanisławowi Dróżdżowi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.)
Złotą Odznaka Honorową
(Postanowieniem prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 17 kwietnia 1979 r. wyróżniony został Złotą Odznaką Honorową ” ZA ZASŁUGI W ROZWOJU WOJEWÓDZTWA PILSKIEGO „)
Tytułem Honorowego Obywatela Miasta Ujścia
( Uchwałą Rady Miejskiej w Ujściu z dnia 10 grudnia 2008 roku został nadany pośmiertnie Stanisławowi Teodorowi Dróżdżowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta
Dyplomy za zasługi
Stanisława Dróżdż otrzymał m.in. :
– Podziękowanie Dyrekcji i załogi Wytwórni Podkładów Strunobetonowych w Mirosławiu Ujskim za duży wkład pracy w ochronę zdrowia pracowników (7 kwietnia 1976 r.).
– Wpis do Honorowej Księgi Zasług dla rozwoju Miasta i Gminy Ujście (29 kwietnia 1979 r.).
– Dyplom z okazji 25- lecia pracy w służbie zdrowia na terenie Miasta i Gminy Ujście (14 grudnia 1979 r.).
– Dyplom Uznania z okazji 25-lecia pracy od Dyrekcji i załogi Wytworni Podkładów Strunobetonowych w Mirosławiu Ujskim, za duży wkład pracy w ochronę zdrowia pracowników (14 grudnia 1979 r.).
– Podziękowanie za długoletnią działalność od Zarządu i Rady Zakładowej Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” (14 grudnia 1979 r.).
– Dyplom Uznania dla Zespołu Opieki Zdrowotnej Przychodni Rejonowej w Ujściu, podziękowania dla doktora za opiekę i troskę, wybitną pomoc w utrzymaniu zdrowia kombatantów II-giej wojny światowej i byłych więźniów obozów koncentracyjnych – podpisany przez Zarząd Wojewódzki ZBoWiD (7 kwietnia 1980 r.).
Rodzina doktora
Pan Dróżdż wstąpił w związek małżeński w 1946 roku z Benigną Michalską. Mieli ośmioro dzieci: Stanisława, Marka, Annę, Aleksandrę, Jadwigę, Wandę, Jana i Katarzynę. Był troskliwymi kochającym ojcem. Poświęcał swoim dzieciom każdą chwilę swojego wolnego czasu. Dużo im czytał, zabierał do lasu. Dbał o ich rozwój i wszechstronne wykształcenie. Rodzina mieszkała w budynku, w którym znajdowała się przychodnia.
Zainteresowania
Doktor większość swojego życia bezgranicznie poświęcił pracy zawodowej oraz rodzinie. Był człowiekiem o szerokich horyzontach. Bardzo lubił czytać. Posiadał bogatą bibliotekę. Dobrze znał literaturę, w szczególności antyczną np. Horacego i Sokratesa oraz romantyczną – Mickiewicza czy Słowackiego. Potrafił recytować z pamięci wiele utworów literackich np. „Beniowskiego”. Rozwiązywał krzyżówki, szarady. Uwielbiał wyprawy do lasu na grzyby.
Doktor w oczach mieszkańców Ujścia
Doktor Stanisław Dróżdż pozostał w pamięci mieszkańców Ujścia jako lekarz rodzinny z prawdziwego zdarzenia. Nazywany jest przez niektórych „Ujskim Doktorem Judymem”. Oddany swoim pacjentom całym sercem. To człowiek bezinteresowny, uczynny, życzliwy, cierpliwy, troskliwy. Miał poczucie humoru. Niesienie pomocy było dla niego najwyższą wartością. Stawiał bardzo dobrze diagnozy i doskonale leczył. Nigdy nie odmawiał pomocy. Był Radnym Miejskiej Rady Narodowej. Uważany był za wielkiego patriotę. Kochał swój kraj. Pracując dla społeczeństwa wyrażał swoją miłość do Ojczyzny.
Pomimo upływu trzydziestu lat od jego śmierci nadal żyje w pamięci mieszkańców miasta.
Śmierć
Zmarł po ciężkiej chorobie dnia 27.08.1985 r. w szpitalu w Kruszewie. Miał 66 lat. Został pochowany na ujskim cmentarzu.
Znaczenie postaci
„Przyrzekam w każdej porze szukającym u mnie rady cierpiącym, bez względu na ich pochodzenie i zamożność, nieść pomoc według mego przekonania najstosowniejszą, święcie dochowywać powierzonych mi tajemnic rodzinnych i nie używać na złe położonego we mnie zaufania”.
Doktor Stanisław Dróżdż przez całe swoje życie kierował się tym właśnie kanonem etyki lekarskiej. Niósł pomoc wszystkim, którzy jej potrzebowali.
W pamięci mieszkańców Ujścia i okolic zapisał się jako wzór poświęcenia i patriotyzmu.
Bibliografia
Gazeta lokalna „Ujskie Sprawy” 1/ 2009
Strona Internetowa; www.ujscie.pl/pl/ludzie/html