Pochodzenie

Julia Maria Ledóchowska urodziła się 17 kwietnia 1865 roku w Loosdorf (Dolna Austria), jako drugie z siedmiorga dzieci. Ojciec jej, hr. Antoni Ledóchowski, był synem Ignacego Hilarego, bohaterskiego obrońcy Modlina w czasie powstania listopadowego, który po jego upadku musiał opuścić kraj. Matka, hr. Józefina z Salis-Zizers, z pochodzenia Szwajcarka, zapewniła swoim siedmiorgu dzieciom staranne wychowanie w duchu chrześcijańskim. Ojciec natomiast osobiście czuwał nad wpojeniem dzieciom umiłowania ziemi ojczystej, jej historii i kultury.

Dzieciństwo

Do roku 1883 rodzina Ledóchowskich przebywała w Austrii, najpierw w Loosdorf, potem w Sankt Pölten. Następnie przeniosła się do Polski i osiadła w Lipnicy Murowanej k. Bochni. Tutaj ostatecznie krystalizowało się powołanie i droga życiowa ich dzieci, z których czworo odegrało wybitną rolę w życiu Kościoła i Ojczyzny.

Etapy działalności

Kraków

W 1886 roku Julia wstąpiła do klasztoru sióstr urszulanek w Krakowie. Po złożeniu ślubów (1889) przez prawie dwadzieścia lat -już jako matka Urszula- zajmowała się pracą wychowawczą i nauczycielską w gimnazjum sióstr. Rozwija również swe zdolności artystyczne, zwłaszcza malarskie.Jako przełożona krakowskiego klasztoru (1904-1907) przystosowała Konstytucje urszulańskie, zwłaszcza przepisy o klauzurze, do potrzeb pracy apostolskiej. Wysunęła i realizowała, mimo licznych przeszkód, inicjatywę opieki nad młodzieżą akademicką. Otworzyła dla niej internat, organizuje kursy apologetyki, zakłada pierwszą w Polsce Sodalicję Mariańską studentek.

Będąc z Rzymie (1907), otrzymała błogosławieństwo Piusa X na podjęcie pracy apostolskiej dla polskiej młodzieży w Rosji. W tym samym roku odpowiedziała pozytywnie na prośbę ks.prał.Konstantego Budkiewicza, proboszcza polskiej parafii św.Katarzyny w Petersburgu, dotyczącą objęcia przez urszulanki kierownictwa internatu przy tamtejszym gimnazjum. Ta decyzja otworzyła nowy rozdział w życiu matki Urszuli, a zarazem w historii polskich urszulanek.

Rosja

W 1907 roku m.Urszula wyjechała z dwiema siostrami (w świeckim stroju) do Petersburga. Poza pracą wychowawczą i nauczycielską w Gimnazjum św. Katarzyny podejmowała różne inicjatywy o charakterze apostolskim i ekumenicznym w środowisku polskim i wśród inteligencji rosyjskiej. W 1908 powiększająca się wspólnota sióstr, żyjąca w ukryciu, stała się autonomicznym domem

Nad Zatoką Fińską

W Karelii, należącej wówczas do Rosji, w 1910 roku powstała szkoła z internatem dla dziewcząt, zorganizowana przez m.Urszulę według najnowszych wówczas idei pedagogicznych. To pierwsze dzieło wspólnoty petersburskich urszulanek. Dom, nazwany Merentähti (tzn. Gwiazda Morza) stał się ośrodkiem pomocy i oddziaływania religijnego również i dla miejscowej ludności, w większości luterańskiej. Część sióstr – i sama m.Urszula – kontynuowała pracę w Petersburgu.

Skandynawskie wygnanie

W 1914 roku wybuch I wojny światowej spowodował wydalenie m.Urszuli z Rosji. Zatrzymała się w Skandynawii, najpierw w Sztokholmie, a następnie w Danii. Tu powoli sprowadzała z Rosji siostry. Pod Sztokholmem założyła szkołę języków dla dziewcząt ze Skandynawii, przeniesioną potem do Danii (do Aalborga). W Danii, gdzie przeniosła się ze wspólnotą w 1917 roku, zorganizowała też ochronkę dla dzieci – sierot po polskich imigrantach. Włączyła się też w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podjęła współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza. Wygłaszała w krajach skandynawskich odczyty o Polsce – o jej kulturze i historii, o prawie narodu polskiego do niepodległości. Nawiązała liczne kontakty z ludźmi różnych narodowości, religii, przekonań. Dzięki jej staraniom wyszła książka pt. „Polonica”, będąca zbiorem artykułów w trzech językach skandynawskich nt. historii, literatury i sztuki polskiej.

Powrót do kraju

W Danii m.Urszula przeżyła historyczny moment zakończenia wojny i odzyskania przez Polskę niepodległości (1918). W 1920 roku powróciła z siostrami i grupą osieroconych polskich dzieci do Ojczyzny i osiedliła się w Pniewach. Fundusze potrzebne na nabycie domu ofiarował konsul norweski A. Stol-Nielsen. Z wdzięczności za ten dar dom w Pniewach otrzymał imię patrona Św. Olafa. Status zakonny domu w Petersburgu został przeniesiony na wspólnotę zakonną Pniew, którą Stolica Apostolska 7 czerwca 1920 roku przekształciła w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego (Szare Urszulanki). W 1920 roku otwarta została w Pniewach Szkoła Gospodarcza z internatem, a wkrótce Seminarium Nauczycielek Gospodarstwa Domowego. W wielu miastach Polski powstały domy dziecka, bursy, domy akademickie, świetlice, przedszkola, kuchnie dla ubogich i bezrobotnych. Matka Urszula organizowała pracę katechetyczną sióstr, zapoczątkowała w Polsce (1925) Krucjatę Eucharystyczną (obecnie Eucharystyczny Ruch Młodych), która w 1939 roku zrzeszała około 200 tysięcy dzieci, wygłaszała odczyty na kongresach i zjazdach. Prowadziła misyjną i kulturalną działalność na Polesiu, apostolstwo środowiskowe na przedmieściach wielkich miast.

Zgromadzenie we Włoszech

W 1928 m.Urszula otworzyła pierwszą spośród czterech placówek Zgromadzenia, założonych do 1939 roku we Włoszech – internat dla polskiej młodzieży. Oprócz pracy w domach dla studentek posłała swe siostry na tereny najbardziej zaniedbane – na przedmieścia Rzymu. Siostry prowadziły tam placówki charytatywno – apostolskie o charakterze misyjnym, żyjąc i pracując w podobnych warunkach jak miejscowa ludność. W 1929 r. siostry rozpoczęły pracę w domu przy via Boccea w Rzymie, a w 1931r. został zakupiony hotel przy via Regina. Niezwykłą placówką istniejąca do dziś, było Primavalle, w dzielnicy biednych, którzy zostali przesiedleni przez władze miejskie do baraków. Matka brała czynny udział w życiu katolickim Włoch oraz polonii rzymskiej. W 1930 roku – za przyzwoleniem Stolicy Apostolskiej – przeniosła dom generalny Zgromadzenia do Rzymu. Dziś znajduje sie on przy via del Casaletto. Ostatnią placówką założoną we Włoszech był dom w Coll w pobliżu Monte Cassino.

Zgromadzenie we Francji

W 1930 roku m.Urszula otworzyła we Francji internat dla 130 dziewcząt polskich zatrudnionych w fabrykach jedwabiu. Razem z dziewczętami w fabrykach pracowały także siostry, by dzielić ich życie i czuwać nad nimi. W następnych latach siostry podjęły się również prowadzenia prewentorium dla dzieci w Ucel oraz domu wypoczynkowego dla rodzin inteligencji francuskiej Notre-Dame du Saléve w Górnej Saubaudii.

Śmierć – beatifikacja – kanonizacja

Umarła w Rzymie 29 maja 1939 roku (dokąd wyjechała po raz ostatni z Pniew 3 maja 1939). Zostaje pochowana w Rzymie na cmentarzu Campo Verano, w grobowcu przygotowanym dla sióstr. 28 maja 1989 relikwie m.Urszuli wróciły do Polski i zostały złożone w sarkofagu w kaplicy sióstr urszulanek w Pniewach. 20 czerwca 1983 roku papież Jan Paweł II w Poznaniu w czasie drugiej pielgrzymki do ojczyzny beatyfikował m.Urszulę. Była to pierwsza beatyfikacja na polskiej ziemi. Błogosławiona Urszula Ledóchowska została kanonizowana przez Jana Pawła II w Rzymie 18 maja 2003r.

Znaczenie postaci

Życie św. Urszuli Ledóchowskiej było bardzo aktywne, można by je nazwać „życiem w drodze”. Dużo podróżowała po kraju i poza nim w służbie człowiekowi, dla realizacji misji zgromadzenia. Matka Urszula spełniała się przede wszystkim w miłości bliźniego, towarzyszyły Jej słowa: „Jak Bóg chce”. Jej charakterystyczny rys to pogoda ducha i uśmiech. Miała delikatny uśmiech dla każdego, nawet gdy bardzo cierpiała. Siłę do takiej świętej postawy czerpała z modlitwy i Eucharystii. Jej Sanktuarium w Pniewach jest celem pielgrzymek. Prośby i podziękowania odczytywane są podczas czwartkowej Mszy św. i nowenny do świętej. Nad sarkofagiem widnieje zdjęcie uśmiechniętej św.Urszuli, otoczone setkami wotów, które ludzie pozostawili w dowód wdzięczności za otrzymane łaski.

Święta Urszula jest współpatronką archidiecezji poznańskiej (od 1997r.) i honorową obywatelką Pniew. Honorowe obywatelstwo Pniew, przyznane w 1937 roku, było wyrazem wdzięczności ze strony „małej Ojczyzny”, środowiska lokalnego. Otrzymała też trzy odznaczenia rangi państwowej: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w dziedzinie narodowo-społecznej (1927), Krzyż Niepodległości (1934) i Złoty Krzyż Zasługi za pracę społeczną (1937).Liturgiczne święto św. Urszuli Ledóchowskiej obchodzone jest 29 maja.

Charyzmat pozostawiony przez m.Urszulę pielęgnują Siostry Urszulanki realizując zadania apostolskie w dziedzinie wychowania i nauczania dzieci i młodzieży. W Pniewach siostry prowadzą przedszkole, gimnazjum, zespól szkół ponadgimnazjalnych, świetlicę środowiskową, Chór Dziecięcy „Promyki Słoneczne”.

Warto tam zajrzeć:

1. Św. Urszula Ledóchowska – TUTAJ

2. Życie św. Urszuli Ledóchowskiej – Patronki kaplicy – TUTAJ

(Tu można obejrzeć prezentację o św. Urszuli w formacie pdf)

(Tu można obejrzeć filmik o św. Urszuli w formacie wmv)

3. Sanktuarium św. Urszuli Ledóchowskiej w Pniewach – TUTAJ

4. Fascynujaca kobieta, a na dodatek święta – TUTAJ

5. Uśmiech Julii – TUTAJ

6. Kanonizacja – TUTAJ

7. Cuda dokonane przez Boga za wstawiennictwem matki Urszuli Ledóchowskiej – TUTAJ