Pochodzenie

Irena Dąbrowa urodziła się 28 marca 1926 roku w Bojanowie, w powiecie Rawicz. Zmarła 14 grudnia 1997 roku w Gorzowie Wielkopolskim. Została pochowana w Gozdowie, w rodzinnej miejscowości swojego ojca, Ludwika Żubrowskiego.

Rodzina

Ojciec pani Ireny pełnił służbę w Komisariacie Straży Granicznej w Rawiczu. Został zgilotynowany przez hitlerowców w 1941 roku na Cytadeli w Poznaniu. Dwa miesiące później zmarła matka Ireny – Helena. Pani Dąbrowa miała brata i siostrę, których po śmierci rodziców zesłano do niemieckich obozów pracy.

Trudny czas

Irena została więc sama. Była prześladowana, szczuta i bita przez niemiecką młodzież, zrzeszoną w Hitlerjugend. Dziewczynę nazywano „córką polskiego bandyty”. Potem hitlerowcy zmusili Irenę do pracy w fabryce szczotek. Następnie osadzili w więzieniu w Świecku. Był to obóz karny, nadzorowany przez gestapo. Po dwóch tygodniach pobytu w Świecku została przewieziona do fabryki amunicji w Treuenbrietzen, która znajdowała się koło Berlina. Tam pracowała ponad rok, w baraku, gdzie leczeni byli więźniowie chorzy na tyfus. Praca przebiegała w całkowitej izolacji. Chorzy, którym udało się przeżyć, byli jej wdzięczni za pracę, trud i poświęcenie. Kiedy epidemia tyfusu została opanowana, przeniesiono panią Dąbrowę do pracy do obozowego szpitala. Tam pracowała do końca wojny. 21 kwietnia 1945 roku obóz wyzwolili Rosjanie.

Działalność społecznikowska

Dwa lata po wojnie pani Irena zamieszkała w Rawiczu, a potem przeniosła się do Gorzowa Wielkopolskiego. Tam założyła rodzinę, wychowała córkę, poświęciła się pracy zawodowej i społecznikowskiej. O stycznia 1955 roku została kierownikiem Wydziału Kultury. Przyczyniła się do powstania pierwszego w Gorzowie pomnika – pomnika Adama Mickiewicza. Brała czynny udział w pracach społecznych i różnych akcjach Rady Narodowej. 1 lipca 1958 roku Irena Dąbrowa zaczęła pracować w Teatrze Miejskim. Tam objęła stanowisko kierownika administracyjno-gospodarczego. W 1960 roku podjęła pracę w Miejskim Szpitalu Dziecięcym. 1 marca 1962 roku przyjęła obowiązki kierownika działu Ogólno-Administracyjnego w Państwowym Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. W 1967 roku rozpoczęła pracę w Zakładzie Gazowniczym. Prawdziwym posłannictwem pani Ireny była działalność społeczna. Włożyła wiele lat pracy i olbrzymi wysiłek w powstanie, działalność i funkcjonowanie Domu Spokojnej Starości, który został nazwany „Samotniakiem”. Jej starania dały dużo radości starszym i samotnym ludziom. Przez dziesięć lat była pracownikiem Zarządu Miasta. W czasie całej nauki córki Agnieszki w szkole podstawowej i liceum pani Irena pełniła także funkcję przewodniczącej Rady Rodziców.

Znaczenie postaci

Niezwykła energia pani Dąbrowej była zauważana we wszystkich miejscach pracy. Godne podkreślenia jest to, że to, co zaplanowała, starała się realizować i na ogół jej się to udawało. Dokumenty pani Ireny obfitują w dużą liczbę odznaczeń, dyplomów, podziękowań i nagród. To świadczy, że wszędzie zauważano jej nietuzinkową osobowość. Pani Irena dostała m.in. Medal Pionierowi Gorzowa, Medal Czterdziestolecia Polski Ludowej oraz Medal dla Zasłużonej dla szkoły Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Gorzowie Wielkopolskim. Wyróżniona została w 1979 roku Odznaką Honorową za szczególne zasługi w rozwoju społeczno-gospodarczym i kulturalnym miasta Gorzowa Wielkopolskiego, a w 1981 roku Złotą Odznaką Honorową za zasługi dla województwa gorzowskiego. W 1983 roku otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.Córka pani Ireny, Agnieszka Kozielska, mieszka w Gozdowie i pracuje jako polonistka w Samorządowej Szkole Podstawowej w Kaczanowie. Udziela się w życiu kulturalnym wsi należących do gminy Września.

Źródła

Losy pani Ireny Dąbrowej są tak barwne, że powstał biogram „Życie Ireny Dąbrowej”. Stworzono go w ramach projektu „Old&Young – wzajemna inicjatywa”. Znajduje się w Archiwum Ludzkich Losów, w Fundacji na rzecz Collegium Polonicum w Słubicach. Organizacją partnerską jest Stowarzyszenie „MY LIFE- Erzalte Zeigeschichte” we Frankfurcie nad Odrą.

Bezcennym źródłem dla tworzenia biogramu było także prywatne archiwum pani Agnieszki Kozielskiej oraz przeprowadzony z nią wywiad.