Pochodzenie
Data i miejsce urodzenia:
21.08.1922 r. w Kępnie (wówczas województwo poznańskie, obecnie wielkopolskie)
Data i miejsce śmierci:
9.07.1986 r. w Kłodawie
Rodzice:
Antoni Michalski – pochodził z Kępna
Józefa z domu Jankowska – pochodziła z Baranowa pod Kępnem
Rodzeństwo:
Ludwik był najstarszy z czwórki rodzeństwa, miał 3 siostry: Marię, Kazimierę i Krystynę.
Żona:
Krystyna z domu Czerwińska, ślub w 1951 roku.
Dzieci:
Krzysztof Michalski ( 1952 – 2005 ) absolwent Liceum w Kłodawie, mgr fizyki teoretycznej a następnie doktor nauk ścisłych na Uniwersytecie Poznańskim, pracownik naukowy Uniwersytetu Poznańskiego, później dziennikarz, pracownik naukowy i dydaktyczny uczelni prywatnych w Poznaniu, zajmował się również informatyką.
Barbara Ceran (ur. 1954 r.) – absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kłodawie , ukończyła Politechnikę Warszawską, mgr inż. architekt, mieszka i pracuje w Warszawie.
Dzieciństwo i edukacja
Ludwik Michalski dzieciństwo spędził w Kępnie. Pobierał nauki gry na skrzypcach. Należał do polskiego harcerstwa. W latach 1929 – 1935 uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej nr 1 w Kępnie (od 7 roku życia do ukończenia 6 klasy). Następnie do wybuchu wojny ukończył cztery klasy Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego Koedukacyjnego w Kępnie. W okresie okupacji brał udział w tajnym nauczaniu na terenie Kępna. Po wojnie ukończył I klasę Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu. Naukę kontynuował od II klasy w Liceum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu – tutaj zdał maturę i zdobył Świadectwo Dojrzałości. W latach 1947 – 1950 studiował na Wydziale Prawno – Ekonomicznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Studia ukończył uzyskując tytuł magistra nauk ekonomiczno – politycznych.
Okres okupacji
Pierwszy okres okupacji spędził w domu rodzinnym. Był polskim harcerzem i członkiem organizacji podziemnej, został aresztowany w 1940 r. i wysłany do przymusowej pracy w hurtowni obuwia firmy Siebenhaar jako robotnik magazynowy.
Wiosną 1942 r. został oskarżony o sabotowanie pracy (działał w podziemnej organizacji) i aresztowany. Po kilku miesiącach pobytu w więzieniu i po przesłuchaniach w Gestapo we Wrocławiu został wysłany do obozu koncentracyjnego Mauthausen (Austria). Do obozu trafił 20 grudnia 1942 r. Ludwik Michalski więzień KL Mauthausen miał numer 20432. Pracował w kamieniołomach jako zwykły więzień. Codziennie po zakończeniu pracy więźniowie wchodząc po 186 stopniach zwanych schodami śmierci, dźwigali na karku wielkie głazy do budowy kolejnych bloków obozowych. Kamienie te ważyły nawet 25 kg. Obóz Mauthausen został wyzwolony przez wojska alianckie 5 maja 1945 r.
Po wyzwoleniu Ludwik Michalski brał czynny udział w pracach Komitetu Polskiego byłych więźniów, będąc najpierw kierownikiem sekretariatu a potem Sekretarzem Komitetu Polskiego Byłych Więźniów. Znał języki obce co pomagało w tej pracy. Komitet pracował na rzecz organizowania powrotów Polaków do kraju.
Po wysłaniu większości rodaków do kraju udał się na poszukiwanie rodziców, którzy zostali wysiedleni z własnego domu i w 1943 roku wysłani na przymusowe roboty do Rzeszy. Odnalazł rodziców w Górnej Bawarii i razem, z końcem sierpnia 1945 roku, powrócili do kraju. Dom rodzinny był zrujnowany i okradziony, Ludwik rozpoczął pracę i jednocześnie powrócił do nauki.
Działalność zawodowa
W czasie studiów zarobkował jako publicysta, współpracując z Wydawnictwem Zachodnim w Poznaniu oraz Głosem Wielkopolskim. Od 1949 roku pracował w Oddziale Wojewódzkim Spółdzielni Inwalidów, jako referent a następnie Kierownik Działu Produkcji. Rok później został Dyrektorem Technicznym Oddziału Spółdzielni Inwalidów. W czasie wojny wielu ludzi w różnym wieku zostało inwalidami i zachodziła pilna potrzeba pomocy im, nauki nowych zawodów, uzyskania możliwości zarobkowania i życia. Jednocześnie otrzymał propozycję przyjęcia zajęć zleconych na Uniwersytecie Poznańskim. Kiedy otrzymał nominacje na starszego asystenta rozpoczął tu prace w pełnym wymiarze. Następnie został na Uczelni adiunktem, przygotowywał się do otwarcia przewodu doktorskiego. W latach 1950 – 1954 – pracował jako asystent a następnie jako adiunkt na wydziale rolnym Uniwersytetu Poznańskiego w zakładzie ekonomii politycznej. W 1954 roku ze względu na trudne warunki mieszkaniowe w Poznaniu przyjął propozycję pracy w powstającej w Kłodawie Kopalni Soli. Do 1958 – pracował w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalni Soli „Kłodawa”, a następnie do 1986 roku w Kopalni Soli „Kłodawa” na stanowiskach: 1958 – 1972 – kierownik działu norm i organizacji pracy, 1972 – 1983 – kierownik działu postępu , 1983 – 1986 – kierownik działu postępu technicznego i gospodarki remontowej. W Kopalni przepracował 32 lata. W latach 1966 – 1972 pełnił także funkcję dyrektora w Technikum Górniczym i Zasadniczej Szkole Zawodowej działającej przy Kopalni Soli.
Działalność społeczna
W 1962 r. Ludwik Michalski podjął inicjatywę powołania Społecznego Komitetu Budowy Drugiej Szkoły Podstawowej w Kłodawie i został jego przewodniczącym. Przekonał władze oświatowe w Kole oraz kuratorium w Poznaniu o konieczności budowy w Kłodawie nowoczesnego obiektu szkolnego dla 500 – 600 uczniów ze środków społecznych zbieranych w ramach realizacji hasła: „Tysiąc szkół na Tysiąclecie Państwa Polskiego”. Czynił wiele starań o uzyskanie dobrego wykonawcy budowy szkoły, jakim była jedna z lepszych ówczesnych firm budowlanych: Kaliskie Przedsiębiorstwo Budowlane. Inicjował i nadzorował czyny społeczne realizowane przez rodziców i uczniów Liceum Ogólnokształcącego z Kłodawy. W ramach tych prac wykonano wykopy ziemne pod wszystkie fundamenty budynku. Dzięki jego staraniom wybudowano salę gimnastyczną o większych rozmiarach. Pomagał także wspólnie z rodzicami wyposażyć szkołę np. w firany, zasłony, sprzęt szkolny. W 1966 roku przy pomocy Kopalni Soli w Kłodawie zorganizował Technikum Górnicze, a w 1968 Zasadniczą Szkolę Górniczą. Szkoła ta kształciła do roku 1992, przede wszystkim, kadrę pracowników dla potrzeb kłodawskiej kopalni. W latach 1967-1984 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Kłodawie. Jako radny zabiegał, aby władze miejscowe w miarę możliwości wspierały dotacjami placówki oświatowe w mieście. Aktywnie popierał projekt budowy pierwszego przedszkola w Kłodawie, zbudowanego w 1969 roku na Osiedlu Górniczym. Domagał się od władz, aby wąski most na rzece Rgilewce zwiększyć przez dobudowanie mostu drewnianego przeznaczonego wyłącznie dla pieszych. Zgłosił projekt zorganizowania na Osiedlu Górniczym, blisko Szkoły Podstawowej nr 2, ogrodu jordanowskiego. Ogród ten, powstały w 1983 r., posiada na swoim terenie górkę saneczkową, piaskownice, huśtawki i różne urządzenia służące dzieciom do zabawy i czynnej rekreacji. Z jego inicjatywy w środku Osiedla Górniczego, obok alei Tadeusza Kościuszki zorganizowano piękny, nowoczesny i duży kwietnik. Dziś zastąpiony przez targowisko osiedlowe.
Pasje i zainteresowania
Przełomowe wydarzenia w życiu.
Odznaczenia, wyróżnienia
Odznaka Honorowa za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego (1964 r.)
Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego (1965 r.)
Odznaka Grunwaldzka (1973)
Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi (1972,1974)
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 r. (1975)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978 r.)
Odznaka Honorowa za zasługi dla województwa konińskiego (1983 r.)
Odznaka „Zasłużony Pracownik Kopalni Soli Kłodawa” (1983).