Pochodzenie

Stanisława Mikołajczyk z domu Spaleniak urodziła się 04.05. 1927 roku w Pawłówku, gmina Blizanów, województwo wielkopolskie. Rodzice: Stanisława i Józef Spaleniak – byli rolnikami. Posiadali średniej wielkości gospodarstwo rolne.

Rodzina

Swojego męża z zawodu nauczyciela historii i geografii, później dyrektora Szkoły Podstawowej w Iwanowicach poznała na jednym z zebrań nauczycielskich w 1953 roku. Młodych narzeczonych od samego początku połączyły wspólne pasje i zainteresowania. W dniu 02. 10. 1955 roku wyszła za mąż za Mieczysława Mikołajczyka. Ślub odbył się w Kokaninie. Była matką dwojga dzieci: Jacka (ur.1958) i Elżbiety (ur. 1956) oraz babcią trojga wnucząt. Córka Elżbieta (która również pracowała z dziećmi w wieku przedszkolnym) zmarła przedwcześnie w 1995 roku.

Dzieciństwo i edukacja

Była najstarszym z ośmiorga dzieci państwa Spaleniaków. Od najmłodszych lat opiekowała się młodszym rodzeństwem: siostrami: Janiną, Marią, Heleną, Jadwigą oraz braćmi: Kazimierzem, Józefem i Stefanem. Najmłodszy brat Stefan zginął tragicznie w wypadku samochodowym. W 1934 roku rozpoczęła naukę w Szkole Podstawowej w Kokaninie, miejscowości oddalonej o 2,5 kilometra od Pawłówka. Jej bezpieczne dzieciństwo oraz dalszą edukację przerwała wojna. Wraz z całą rodziną przesiedlona została do Cekowa, gdzie od 12 roku życia zgodnie z niemieckim prawem poddana została przymusowemu obowiązkowi pracy w gospodarstwie rolnym. Po wojnie w 1945 roku przez rok kontynuowała naukę w Szkole Gospodarstwa Domowego, następnie zdała egzaminy do Liceum Pedagogicznego Dla Wychowawczyń Przedszkolnych w Ostrowie Wielkopolskim, które ukończyła 7 lutego 1956 roku, uzyskując kwalifikacje do pracy w przedszkolu. Po ukończeniu 17 lipca 1971roku Studium Nauczycielskiego w Poznaniu podjęła zaocznie 3-letnie Studia Pedagogiczne w Poznaniu, które ukończyła 10 maja 1977 roku z wynikiem „bardzo dobry” podwyższając tym samym swoje kwalifikacje zawodowe nie tylko do pracy w przedszkolu, ale i do pracy w klasach młodszych szkoły podstawowej.

Praca zawodowa

Pierwszą placówką przedszkolną, w której rozpoczęła pracę zawodową w 1953 roku było przedszkole w Szczytnikach. Swój warsztat zawodowy doskonaliła pracując również w placówkach przedszkolnych w Iwanowicach i Stawiszynie. W 1954 roku przybyła ponownie do Iwanowic obejmując tym razem funkcję kierownika przedszkola. Jednym z jej pierwszych zadań kierowniczych, które sobie wyznaczyła było podniesienie rangi przedszkola wiejskiego do rangi przedszkola miejskiego. W roku1971 udało jej się osiągnąć wyznaczony cel. Od tego momentu do przedszkola miejskiego w Iwanowicach można było przyjmować więcej dzieci, a opieka i wychowanie zaczęło spełniać przyjęte w ówczesnej oświacie standardy edukacyjne. Umiała współpracować z ludźmi, toteż przy pomocy rodziców wybudowała bezpieczny ogród zabaw dla dzieci. W roku1957 do Iwanowic dotarła długo oczekiwana elektryczność. Mieszkańcy wsi mogli korzystać ze światła oraz urządzeń elektrycznych. W celu poprawienia warunków edukacyjnych postarała się najszybciej jak to było możliwe o pozyskanie dla przedszkola pierwszego odbiornika radiowego i magnetofonu. W kolejnych latach kierowania przedszkolem potrzeby rodziców związane z wyżem demograficznym zwiększały się. Pomieszczenia przedszkola były niewielkie i nie wystarczały na spełnienie stawianych oczekiwań. Jej kolejnym i najważniejszym przedsięwzięciem zawodowym stało się pozyskanie zgody na budowę nowego budynku przedszkolnego dla dzieci. Wieloletnie starania zaowocowały oddaniem do użytku w roku 1980 nowego budynku wyposażonego w sanitariaty, kuchnię, szatnię, sekretariat i dwie obszerne sale dydaktyczne. Przeprowadzka do nowoczesnej placówki edukacyjnej była spełnieniem jej marzeń zawodowych. Zatrudnienie wykształconej kadry pedagogicznej i personelu niepedagogicznego spełniało standardy nauczania dzieci wiejskich w przedszkolu. Stanowisko kierownicze pełniła nieprzerwanie przez 32 lata. W 1986 roku odeszła na zasłużoną emeryturę.

Działalność społeczna

W okresie swojej działalności zawodowej była również bardzo zaangażowana społecznie. Aktywnie pracowała w wielu organizacjach i stowarzyszeniach. Przez kilka lat była przewodniczącą i członkinią działającej w Iwanowicach organizacji pod nazwą Liga Kobiet Polskich. Z jej inicjatywy odbywały się dla społeczności lokalnej różnorodne odczyty poświęcone m.in.: regionalnej kulturze i folklorowi, seanse filmowe. We współpracy z członkami OSP, pracownikami przedszkola, członkiniami Ligii Kobiet organizowała liczne bale karnawałowe. Szczególnie bliski jej sercu był los kobiet wiejskich i to z myślą o nich organizowała kursy szycia, gotowania, pieczenia a także kursy kosmetyczne. W różnorodny sposób starała się integrować lokalne społeczeństwo. Udawało jej się to również poprzez organizację wielu wycieczek turystyczno- krajoznawczych po Polsce.

Przez 52 lata była aktywnym członkiem ZNP.

Aktywnie pracowała na rzecz Gminnego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci starając się pozyskiwać środki finansowe dla dzieci z rodzin ubogich. Za swoją działalność na rzecz towarzystwa otrzymywała liczne nagrody i wyróżnienia.

Wyróżnienia i nagrody

Za wybitne osiągnięcia pedagogiczne, dydaktyczne, opiekuńcze i wychowawcze oraz związkowe została uhonorowana i wyróżniona :
– Złotym Krzyżem Zasługi w 1975 roku za nienaganną pracę pedagogiczną,
– Odznaką honorową „Za zasługi w Rozwój Województwa Poznańskiego” w roku 1972,
– Medalem 40-lecia Polski Ludowej w 1984 roku,
– Honorową Odznaką Ligi Kobiet Polskich w 1987 roku,
– Odznaką za 50 lat w ZNP w roku 2005,

– Nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania w 1984 roku,
a także:

Medalem za długoletnie pożycie małżeńskie w roku 2005.

Zainteresowania, pasje

Taniec i podróże były największymi życiowymi pasjami Stanisławy Mikołajczyk. Dzieliła je wspólnie z mężem Mieczysławem. Była wspaniałą gospodynią domową. Wyśmienicie gotowała i piekła ciasta. Wolne chwile uwielbiała spędzać w przydomowym ogrodzie, pielęgnując warzywa i kwiaty.

Ostatnie lata życia i miejsce spoczynku

Rozwijająca się choroba uniemożliwiła spełnianie jej życiowych pasji na emeryturze, uzależniając ją od wózka inwalidzkiego. W ostatnich latach życia wielkim wsparciem okazał się dla niej mąż, z którym spędziła 52 lata. Zmarła 11. 04. 2007 roku. Pochowana została na cmentarzu parafialnym w Iwanowicach obok prochów swojej ukochanej córki Elżbiety. Przy jej grobie w zadumie zatrzymują się kolejne roczniki jej podopiecznych, wspominając najpiękniejsze lata dzieciństwa.

Znaczenie postaci

W pamięci mieszkańców Iwanowic, współpracowników przedszkola i byłych uczniów zapisała się jako człowiek o wielkim sercu dla wszystkich. Potrafiła pochylić się nad każdym dzieckiem, szczególnie z rodzin ubogich i tych, które nie miały należytego wsparcia w domu rodzinnym. Całe swoje zawodowe i prywatne życie poświęciła powierzonej placówce oświatowej i lokalnej społeczności. Posiadała niebywały talent pedagogiczny i kierowniczy, który owocował przez wszystkie lata jej pracy zawodowej. Podniosła rangę iwanowickiego przedszkola, potrafiła współpracować z rodzicami, władzami gminnymi i oświatowymi. Podejmowała starania o budowę nowego budynku przedszkolnego i rozwój bazy dydaktycznej. Dbała o status kobiet wiejskich oraz ciepło domowego ogniska. Serdeczny stosunek do ludzi przejawiała do ostatnich dni swojego życia. Z głębokim szacunkiem ludzie wspominają siedzącą przed swoim domem na wózku inwalidzkim Panią, która może nie pamiętała imienia i nazwiska, ale zawsze przesyłała przechodniowi ciepły, życzliwy uśmiech. Nigdy nie poddawała się przeciwnościom losu. Przez czternaście lat z pokorą walczyła z postępującą chorobą. Była człowiekiem taktownym, skromnym, o wysokiej kulturze osobistej i wytrwałym w dążeniu do celu. Jej skromny dom stał otworem dla dzieci, rodziców, sąsiadów, znajomych. Życiowa postawa Stanisławy Mikołajczyk jest przykładem tego, jak wykorzystywać własne możliwości, z pasją działać dla dobra dziecka, drugiego człowieka, społeczności lokalnej.

Do napisania biogramu wykorzystano:

– Wspomnienia męża pani Stanisławy- Mieczysława Mikołajczyka
– Pamiątki rodzinne udostępnione przez męża
– Wywiady z pracownikami przedszkola w Iwanowicach
– Rozmowy z rodzicami