Pochodzenie
Stanisław Feliks Olejniczak urodził się 28 marca 1938 w Zbąszyniu. Jego rodzicami byli Feliks i Anna Olejniczak. Obecnie z żoną Mirosławą, którą poślubił w 1964 roku, mieszka w Poznaniu.
Edukacja
Naukę rozpoczął oczywiście w Szkole Podstawowej w Zbąszyniu. Z powodu wzrostu siedział w ostatniej ławce. Przez rok chodził także do szkoły muzycznej, ale z powodu braku uzdolnień muzycznych jej nie ukończył. Następnie wybrał technikum mechaniczne w Świebodzinie, do którego codzienne dojeżdżał pociągiem. Później zdecydował się studiować na Politechnice Poznańskiej którą ukończył zdobywając tytuł magistra inżyniera mechanika.
Sportowe dzieciństwo i młodość
Od najmłodszych lat kochał sport. W zimowym okresie razem z kolegami jeździli na nartach, łyżwach i sankach. Latem grywali w piłkę nożną, organizowali zawody lekkoatletyczne na których skakali w dal, wzwyż, „pchali kamieniem”, a nawet skakali o tyczce. Pierwszą drużyną pana Stanisława była Obra Zbąszyń, gdzie przez dwa lata grał w piłkę nożną jako bramkarz. Z powodu wzrostu (187 cm) zaproszono go do nowo utworzonej drużyny koszykówki w Klubie Włókniarz Zbąszyń. Zaczął trenować pod okiem Egona Kleina w październiku 1954 roku w nieogrzewanej i niekompletnie oszklonej sali gimnastycznej – „Byliśmy koszykarskimi samoukami” wspomina pan Stanisław. W sezonie 1954/55 drużyna rozpoczęła grę w najniższej rozgrywkowej C klasie. Grywał także w koszykówkę w drużynie szkolnej świebodzińskiego technikum. W ostatnim roku nauki ze szkolną drużyną dostał się na ogólnopolską spartakiadę do Krakowa. Po przyjęciu na studia zgłosił się do pana Janusza Patrzykonta, który zaprosił go do drużyny Lecha Poznań.
Notatki spod kosza
Koszykarska kariera ligowa
Do pierwszej drużyny Lecha trafił w 1956 roku. „Byłem jednym z młodszych, którzy weszli do drużyny. Pamiętam mój debiut w lidze – to był luty 1957 roku. Patrzykont w nagrodę, że trenowałem dużo i ambitnie, zabrał mnie do Warszawy na mecz z Legią. Przy przesądzonym już wyniku wpuścił mnie na boisko i udało mi się zdobyć pierwsze dwa punkty w meczu ligowym” – wspomina Olejniczak. W Poznaniu grał przez 7 lat, a w 1958 roku zdobył z drużyną swój pierwszy tytuł mistrza kraju.
W 1963 roku zmienił barwy klubowe na Legię Warszawa, gdzie spędził 8 sezonów, do końca rozgrywek 1971 roku. Z drużyną Legii Warszawa zdobył dwukrotnie Mistrzostwo Polski: w 1966 i 1969 roku, Wicemistrzostwo Polski w 1968 roku i Puchar Polski w 1970 roku.
Koszykarska kariera w reprezentacji narodowej
W maju 1961 roku zainaugurował swoje występy w koszykarskiej reprezentacji Polski w meczu towarzyskim z Rumunią. „Nieobciążony odpowiedzialnością, odważny, zagrałem bardzo dobrze, byłem wyróżnionym zawodnikiem, zdobyłem sporo punktów i tym jednym meczem zagwarantowałem sobie wyjazd na mistrzostwa Europy” – wspomina, co dalej dało mu możliwość kilkuletniego reprezentowania Polski w drużynie narodowej. Jednym z największych sukcesów Stanisława Olejniczaka były Mistrzostwa Europy w 1963 roku we Wrocławiu fot. 1, kiedy przyczynił się do pokonania w półfinale Jugosławii. Drużyna pod wodzą trenera Witolda Zagórskiego zdobyła wtedy srebrny medal. Dobry wynik z Wrocławia dał Polakom możliwość wyjazdu na Igrzyska Olimpijskie do Japonii. „Dziś uważam, że po dwóch latach treningów i sparingów byliśmy bardzo dobrze przygotowani fizycznie, tworzyliśmy zgraną drużynę, w której była dobra atmosfera. Rywalizacja w niej była typowo sportowa. Nikt nikomu nie zazdrościł. Każdy chciał pomóc, każdy drugiemu dobrze życzył” – mówił Stanisław Olejniczak. Na Olimpiadzie w Tokio w 1964 roku reprezentacja Polski wywalczyła wysokie, szóste miejsce. „Mieliśmy przeogromną szansę, by znaleźć się „w czwórce”. Do drugiego miejsce w grupie zabrakło jednego zwycięstwa”. Kolejnym sukcesem w reprezentacji był brązowy medal w Mistrzostwach Europy w Tbilisi w 1965 roku. Reprezentacyjną karierę Stanisław Olejniczak zakończył w 1966 roku.
Stanisław Olejniczak uważany był za wybitnego zawodnika sprawdzającego się w obronie (często otrzymywał specjalne zadania krycia szczególnie niebezpiecznych rywali), szybkim ataku fot. 2, dobrym rzucie z pół dystansu (specjalność z rogu boiska) i skutecznym wejściu pod kosz.
***
„Najważniejsza jest satysfakcja, która pozostała po tym okresie. Zawsze jest mi przyjemnie, gdy w różnych częściach Polski, w Poznaniu, czy w moim Zbąszyniu, gdzie otrzymałem honorowe obywatelstwo, spotykani ludzie mówią, że mnie pamiętają. To miłe, że w publikacjach sportowych przypomina się tamte sukcesy i ich bohaterów. Jeśli człowiek znalazł się w encyklopedii, książce, na zdjęciach, to oznacza, że nie pozostanie osobą anonimową, która przeszła przez życie zupełnie niezauważona. To samo dotyczy drużyny. Myślę, że mistrzostwa we Wrocławiu zapisały się na zawsze w historii polskiej koszykówki.” – podsumowuje.
Tytuły i odznaczenia:
– Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
– srebrny i brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
– zasłużony Mistrz Sportu,
– honorowy członek klubu Obry Zbąszyń
– honorowy Obywatel Zbąszynia