II Wojna Światowa
Wybuch wojny zmusił Stefana Włodarczaka do przerwania nauki w liceum pedagogicznym. 10 maja 1940 roku został wywieziony na przymusowe prace rolne do Niemiec do Wilhelmstall. Uciekł z robót przymusowych w Wigilię, 24 grudnia i ukrywał się do maja 1941 roku. Został uznany za zaginionego a następnie ponownie zameldowany dzięki pomocy Polaków pracujących w niemieckim urzędzie w Buku. Do zakończenia wojny pracował jako robotnik i kołodziej. Od 8 marca 1941 roku do końca wojny ścigany był listem gończym wydanym przez Gestapo. W latach 1941-1945 prowadził tajne nauczanie dzieci na terenie Buku, uznane po wojnie przez Komisję Weryfikacyjną Wydziału Oświaty w Nowym Tomyślu.
Edukacja w latach powojennych
W kwietniu 1945 roku został uczniem Państwowego Liceum Pedagogicznego w Poznaniu, świadectwo ukończenia otrzymał 29 lipca 1945 roku. W 1957 roku uzyskał dyplom Zaocznego Studium Nauczycielskiego w Poznaniu. Wyższe Studium Nauczycielskie przy Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza ukończył w 1974 roku a następnie, na tej samej uczelni, uzyskał w 1976 roku tytuł magistra pedagogiki.
Praca zawodowa
Posiadając pełne kwalifikacje do zawodu nauczycielskiego został 1 września 1945 roku kierownikiem Szkoły Podstawowej w Łagwach, którą odbudowano po wojnie dzięki jego inicjatywie. Stanowisko dyrektora tej placówki piastował do 1983 roku. W 1950 roku został skierowany na Kurs Centralny dla Instruktorów Doskonalenia Kadr Oświatowych w Chełmie, po ukończeniu którego objął funkcję instruktora metodycznego zespołu klas I-IV przy Powiatowym Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych w Nowym Tomyślu.
Jak sam zaznaczył w swoim życiorysie, szczególne znaczenie miała dla niego promocja czytelnictwa: „Mimo nawału pracy i pełnionych funkcji społecznych zawsze pasjonowała mnie praca kulturalno – oświatowa, przede wszystkim zaś czytelnictwo na terenie środowiska”. W 1954 roku założył Zespół Czytelniczy, który przystąpił do Ogólnopolskiego Konkursu Czytelniczego, zajmując I miejsce w powiecie. W 1962 roku w szkole została uruchomiona Gromadzka Biblioteka Publiczna, której podlegały Punkty Biblioteczne w Wojnowicach i Niegolewie. Jak wspomina pani Agnieszka Matusiewicz-Koza, wnuczka Stefana Włodarczaka, jej dziadek wolne wieczory spędzał z książką, a jego ulubionym autorem był Józef Ignacy Kraszewski.
Działalność polityczna i związkowa
Od 1945 roku był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1968 roku został prezesem Ogniska ZNP nr 2 w Opalenicy, a od 1972 roku do stanu wojennego był członkiem Zarządu Oddziału Powiatowego ZNP w Nowym Tomyślu.
W roku 1961 został członkiem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W latach 1962-1984 pełnił funkcję sekretarza ZSL w Łagwach. Od 1977 do 1984 roku był członkiem Komisji Oświaty i Kultury przy Wojewódzkim Komitecie ZSL w Poznaniu.
Działalność społeczna
Był współzałożycielem Kółka Rolniczego w Łagwach (1956 r.) oraz Zespołu Mechanizacji Wsi (1959 r.). Z jego inicjatywy zbudowano w Łagwach w czynie społecznym Wiejski Ośrodek Kultury, oddany do użytku w 1970 roku, składający się z Klubu Rolnika, remizy Ochotniczej Straży Pożarnej, Biblioteki Gromadzkiej i sali widowiskowej. Od 1957 roku był przewodniczącym Wiejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu i w ramach działania tej organizacji współorganizował procesy melioracji i elektryfikacji Łagiew. Z jego inicjatywy powstał tam również plac gier i zabaw dla dzieci.
Stefan Włodarczak przeszedł na emeryturę w 1980 roku, po 38 latach pracy. Był żonaty z Janiną z Piotrowskich (od 1947 r.), miał córkę Izabelę urodzoną w 1959 roku. Zmarł 27 lutego 1997 roku. Jest pochowany na cmentarzu parafialnym w Wojnowicach.
Znaczenie postaci
We wspomnieniu pośmiertnym o Stefanie Włodarczaku, które ukazało się w Głosie Wielkopolskim napisano:” Był człowiekiem skromnym i życzliwym, ceniącym wyżej wartości moralne i przyjaźń niż przemijające wartości materialne. Dzisiejszy kształt Łagiew to znaczący udział nauczyciela, wiejskiego autorytetu w kierowaniu umysłami i uczynkami mieszkańców wsi.”
W uznaniu zasług otrzymał 17 uhonorowań między innymi : Złotą Odznakę ZNP (1968), Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1969 i 1975), Za Zasługi dla Powiatu Nowotomyskiego (1972), Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego (1965), Odznakę Przyjaciel Dziecka (1977), Medal im. Edwarda Estkowskiego (1979), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1980), Odznakę Zarządu Głównego ZNP „Tajna Organizacja Nauczania”, Odznakę Za Zasługi dla Kółek Rolniczych (1986), wpisany do Wojewódzkiej Złotej Księgi Zasłużonych Działaczy Ruchu Ludowego (1986).
Źródła
Zygmunt Duda, Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak „Opalenicki słownik biograficzny”, Opalenica 1994 r.
Włodarczak Stefan, Życiorys, Łagwy, 1989 r.
„Głos Wielkopolski” z 1 marca 1997 (nekrolog)
