Urodził się 19 kwietnia 1927 roku w Obornikach. Był jedynym dzieckiem Ewy z domu Okupniak (1891-1977) i Stanisława Wolniewicza (1901-1991)

Jego dziadkowie ze strony matki to: Klementyna (1871-1961) i Antoni Okupniak (1869-1949). Jego mama miała własny warsztat krawiecki, a ojciec był urzędnikiem w Starostwie w Obornikach.

Przypadło ono na okres II Wojny Światowej. Z chwilą zajęcia Obornik władze niemieckie zamknęły polskie szkoły, administracja okupacyjna zorganizowała odrębne szkoły niemieckie dla polskich dzieci. Nauczały one tylko liczenia, czytania i pisania w języku niemieckim. W kwietniu 1940 roku zorganizowano dla polskich dzieci z Obornik trzy takie szkoły. Do jednej z nich, do Słonaw uczęszczał mały Jerzy. Chodził do niej pieszo (około 5 km). W tej szkole uczył kwalifikowany niemiecki nauczyciel (w innych uczyły osoby bez kwalifikacji pedagogicznych). Zimą dzieci uczyły się, natomiast latem zmuszano je do zbierania ziół, owoców leśnych, szyszek przeznaczonych na opał, makulatury. Jesienią uczniowie obowiązkowo uczestniczyli w pracach polowych, np. przy wykopkach ziemniaków. W szkole uczniów bito, zwłaszcza za posługiwanie się językiem ojczystym. Dzieci polskie były po ukończeniu 12 lat kierowane do pracy w niemieckich gospodarstwach rolnych. Pan Wolniewicz trafił do niemieckiego gospodarstwa ogrodniczego w Obornikach.

Jerzy Wolniewicz emocjonalnie był bardzo związany z babcią Klementyną, mamą matki, z którą często spacerował po Obornikach. Jego mama ciężko pracowała, miała własny zakład krawiecki. Babcia opowiadała mu o historii domów w Obornikach, o jego właścicielach, mieszkańcach i ich budowniczych. Zaszczepiła w nim miłość do Ziemi Obornickiej. W późniejszych latach podczas spotkań z mieszkańcami, często ją wspominał, nawiązywał do tego co od niej usłyszał.

Dom rodzinny Jerzego znajdował się w Obornikach na ulicy Zamkowej, potem z rodzicami przeprowadził się na ulicę Sądową.

W czasie okupacji pracował jako robotnik rolny w ogrodnictwie, w gospodarstwie, którego dzisiaj właścicielką jest pani Danuta Różalska. Na przerwę obiadową chodził do domu przez nieistniejący już most na Wełnie łączący ulicę Szamotulską z ulicą Zamkową (Aplaga)

Po maturze, którą zdawał w Poznaniu, w latach 1950-1953, studiował na Uniwersytecie imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu na Wydziale Biologii.

Po studiach został skierowany nakazem pracy do Przedsiębiorstwa Robót Wodno-Melioracyjnych w Wągrowcu.

Od 1956 r. pracował jako nauczyciel biologii i chemii oraz bibliotekarz w Szkole Podstawowej nr 1 i w Liceum Ogólnokształcącym w Obornikach, gdzie uczył do czasu przejścia na emeryturę w roku 1987.

Poza pracą dydaktyczną aktywnie angażował się w działalność pozalekcyjną i pracę społeczną. Często organizował i kierował wycieczkami szkolnymi. Dzięki swej pasji był bardzo lubiany przez swoich wychowanków. Z łatwością skupiał wokół siebie młodzież, dzieląc się z uczniami swoim doświadczeniem. Przez wiele lat był czynnym harcerzem, z olbrzymią pasją dział w ZHP, był Harcmistrzem w Komendzie Hufca w Obornikach. Był osobą bardzo skromną, pogodną, pracowitą i sprawiedliwą.

Uczestniczył we wszystkich uroczystościach patriotycznych ku czci pomordowanych w Lasach Rożnowickich, pamiętał o grobach Powstańców Wielkopolskich spoczywających na cmentarzu parafialnym w Obornikach. Bardzo lubił po nim spacerować, zatrzymywał się przy grobach przyjaciół i bohaterów tam spoczywających aby wspominać o Nich. Znał doskonale historie ich życia, ich rodzin oraz domy, w których mieszkali. Był prawdziwą encyklopedią Obornik i Ziemi Obornickiej. Wraz z panem Jerzym Straszewskim wyszukiwał na cmentarzu parafialnym w Obornikach zapomniane groby ludzi, którzy swoim życiem lub bohaterstwem zasłużyli na pamięć przyszłych pokoleń. Ze swojej skromnej nauczycielskiej emerytury, przy pomocy przyjaciół przyczynił się do odnowienia tych grobów i przywrócenia pamięci o ludziach w nich pochowanych .

Druh Jerzy był postacią znaną i szanowaną przez Oborniczan, za swą działalność i wieloletnią pracę został odznaczony medalem ”Zasłużony dla Ziemi Obornickiej”

Został wyróżniony również wieloma odznaczeniami państwowymi, harcerskimi, resortowymi.

W 2000 roku wyróżniony został Honorową Odznakę „Harcerska Służba Wielkopolsce. Po jego śmierci jedna z ulic w jego rodzinnych Obornikach (boczna ulica od ulicy Mikołajczaka) otrzymała nazwę Jerzego Wolniewicza. Wnioskowała o to Komenda Hufca Związku Harcerstwa Polskiego im. Harcmistrza Jana Miękusa w Obornikach.

Ostatnie lata życia spędził w mieszkaniu na ulicy Młyńskiej. Zmarł 29 lipca 2009 r. w Obornikach. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Obornikach, razem z rodzicami i dziadkami – z babcią Klementyną.

Swojej rodziny nigdy nie założył.

Znaczenie postaci

Wieloletni nauczyciel biologii i chemii w Szkole Podstawowej nr 1 i Liceum Ogólnokształcącym w Obornikach, zasłużony działacz harcerstwa, miłośnik Ziemi Obornickiej i jej historii.

Dzieje Obornik, Praca zbiorowa pod redakcją Czesława Łuczaka, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1990, str 203-205.

Rozmowa z najbliższym członkiem rodziny, chrześniakiem mamy pana Jerzego Wolniewicza z dnia 26.03.2015.

Rozmowy z Pawłem Kamińskim, dalekim krewnym pana Jerzego Wolniewicza w dniach: 5.02.2015 oraz 26.03.2015 roku.

Irena Najdek, Jerzy Straszewski, Istniejemy, Póki ktoś o nas pamięta, Nasze Oborniki, Luty 2011.

Katarzyna Zarówna, Odeszli od nas w tym roku…, Nasze Oborniki, 30 października 2009.

Brygida Małecka, Ku pamięci zasłużonych dla Obornik- wspomnienie, Nasze Oborniki, 16-17 listopada 2009.

Jerzy Wolniewicz, Rocznica wybuchu II wojny światowej, Obornicki holocaust oczyma Jerzego Wolniewicza, 6 września 2009.

http://www.oborniki.com.pl/historia/II wojna/holocaus

http://www.głoswielkopolski.pl/artykul/3320640,czlowiek-roku-wielkopolska-2013-pomagaja-w-powiecie-obornickim

http://www.oborniki.pl/aktualnosci/znani-oborniczanie-maja-swoje-ulice/

http://gazeta.obornikionline.pl/id,1141.html

http://dokumenty.zhp.wlkp.pl/rozkazy/2000/2000-3.pdf