Życie i posługa siostry Teresy Wołyńskiej
Maria Stanisława Wołyńska urodziła się 06. 01. 1923 roku w Poznaniu. Trzy dni później 09. 01.1923r. przyjęła chrzest święty. Jej ojciec zmarł w 1930r., a matka rok później. Szybko osierocona, został wychowanką Domu Sierot prowadzonego w Wolsztynie przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia.
W roku 1937 ukończyła Siedmioklasową Publiczną Szkołę Powszechną nr 2 im. Tadeusza Kościuszki w Wolsztynie. Natomiast w roku 1949 złożyła egzamin kwalifikujący do pełnienia obowiązków wychowawczyni w kościelnych zakładach wychowawczych.
Do Domu Sierot, w którym mieszkała, przylegała kaplica i tam 04.06.1933r. przyjęła pierwszą komunię świętą, a kilka lat później sakrament bierzmowania. Przebywanie w bliskości z siostrami przyczyniło się do odkrycia powołania, stąd decyzja o wstąpieniu do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Od 20.07.1945 do 15.10.1945 roku odbywała postulat. W tym czasie służyła chorym w szpitalu w Inowrocławiu. 24.10.1945 roku została oficjalnie przyjęta do Zgromadzenia. Do 11.10.1946r. odbywała seminarium (nowicjat) – drugi okres formacji, po którym skierowano ją do Zdun. Tutaj 01.11.1950 roku złożyła pierwsze śluby zakonne. Od tego czasu znana była jako siostra Teresa.
W 1946 roku została wychowawczynią w Ochronce prowadzonej przez siostry Zgromadzenia. W 1953 roku przejęła pełną opiekę nad tą instytucją, przejmując ten obowiązek po s.Ludwice Jankowskiej. W kolejnych latach, w wyniku sytuacji politycznej, ograniczono zakres działalności kościoła katolickiego i w związku z tym Ochronkę przeniesiono do zakrystii kościoła parafialnego, gdzie zajęcia z dziećmi odbywały się do 1984 roku. W 1992 roku ukończono budowę Domu Katechetycznego, w którym otwarto Niepubliczne Przedszkole Parafialne, gdzie s.Teresa nadal mogła opiekować się dziećmi.
Maria Stanisława Wołyńska zmarła w 14.07.1999 roku w Zdunach, została pochowana na zdunowskim cmentarzu. Była osobą ciepłą, oddaną społeczeństwu. Miała wyjątkową cechę – potrafiła rozmawiać z ludźmi, zawsze miała czas dla tych, którzy jej potrzebowali. Na jej grobie nieustannie płoną znicze – znak pamięci i wdzięczności wielu pokoleń, które wychowała.