Pochodzenie
Bernard Naparstek urodził się dnia 3 czerwca 1912 r. w Gnieźnie. Ojciec miał na imię Wincenty, matka Teofila z domu Kunicka.
Miał jednego brata i cztery siostry. Zmarł 30 maja 1993 r. Został pochowany na cmentarzu św. Krzyża w Gnieźnie.
Młodość
W latach 1918 -1925 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Gnieźnie. Ukończył 7 klas.
Uczył się zawodu mechanika samochodowego w ,,Firmie Szczepański”. Chodził do szkoły zawodowej przez 3 lata. Służbę wojskową odbył w marynarce wojennej w Gdyni na O.R.P ,,Bałtyk” w latach 1931-1934. Otrzymał stopień wojskowy starszy marynarz. Dnia 14 sierpnia 1935 roku zawarł związek małżeński z Joanną Nowicką. Miał jednego syna – Ludwika i trzy córki: Czesławę, Zdzisławę i Marię. Pracował jako kierowca w Komunikacji Samochodowej w Gnieźnie, a potem w Poznaniu do sierpnia 1939 roku.
II wojna światowa
Dnia 1 września 1939 roku został powołany w szeregi Wojska Polskiego do Stoczni Marynarki Wojennej w Modlinie. Brał czynny udział w obronie twierdzy Modlin. Po zajęciu jej przez wojska hitlerowskie 30 września 1939 r., dostał się do niewoli. Przebywał w obozie jenieckim w Działdowie, skąd został zwolniony 21 października. Z niewoli wrócił do rodzinnego miasta Gniezna. Tu Niemcy skierowali go do pracy w warsztatach samochodowych ,,Fa Pechtolt”. Zakłady te były zarządzane i nadzorowane przez hitlerowskie władze.Wykonywały wyłącznie naprawy samochodów dla wojska. Latem 1942 r. Bernard Naparstek uległ wypadkowi w czasie pracy przy pasowaniu łożysk głównych silnika wysokoprężnego marki Bussing. Remontowany silnik spadł mu na stopę prawej nogi. Doznał złamania kości podpiętowej. Od 8 lutego 1943 r. do 19 stycznia 1945 r. należał do obowiązkowej Straży Przeciwpożarowej w Gnieźnie. Potem wysłano go samochodem strażackim w głąb Rzeszy Niemieckiej. Od 20 stycznia do 6 czerwca 1945 r. był członkiem jednostki ,,Pogotowia Przeciwpożarowego b V ” w obwodzie Berlina, Poczdamu w Brandenburgii, a później w powiecie Steinburg. Pierwszy dzień wolności – 8 maja 1945 r. zastał go w Kilonii. Przez rok przebywał w Obozie Polskim Nr 44.
Powrót do Polski
Wrócił do kraju 6 maja 1946 roku. W Gnieźnie podjął pracę w Państwowej Komunikacji Samochodowej. 17 marca 1971 roku przeszedł na rentę inwalidzką z powodu amputacji prawej nogi.