Wacława Anosowicz, domu Wesołowska urodziła się w 1899 roku – w Grzegorzewie. Jej rodzice, to grzegorzewscy rolnicy, mieszkający przy ulicy Warszawskiej, gdzie na świat przyszła nasza bohaterka. Była najstarszą z rodzeństwa: miała młodszą siostrę Helenę (po mężu Nuszkiewicz) oraz brata Henryka, który również był nauczycielem.
Pani Wacława doczekała się: 7 wnucząt i 6 prawnucząt.
Zawsze kierowała się życiowym mottem: ” Człowiek powinien być oddany szkole i Bogu”.
Młodość i edukacja
Wacława Anosowicz swoje życie spędziła w Grzegorzewie, mieszkając zawsze przy tej samej ulicy Warszawskiej. Podczas dzieciństwa raz się tylko przeprowadziła z rodzicami, ale tylko o kilka domów bliżej centrum Grzegorzewa. Obecnie w domu rodzinnym pani Wacławy mieszka córka – 88-letnia Zofia Jessa.
Nasza bohaterka najpierw w latach 1906 – 1913 uczęszczała do Szkoły Powszechnej w Grzegorzewie, która mieściła się wówczas na tzw. Folwarku przy rzece Rgilewce. Na początku nauczycielką pani Wacławy była Aurelia Bojanowska, później pan Stanisław Postek. Była wzorową uczennicą, dla której nauka była przyjemnością. Uczęszczając do szkoły chętnie pomagała swoim koleżankom oraz kolegom w nauce i już wtedy wiedziała, że zostanie w przyszłości nauczycielką.
Przed II wojną światową ukończyła Seminarium Nauczycielskie w Łodzi i od1920 roku rozpoczęła ukochaną pracę w swoim rodzinnym Grzegorzewie.
Kierownikiem szkoły był wówczas pan Józef Graczyk.
Nauczycieli było niewielu, dlatego nasza bohaterka uczyła uczniów: języka polskiego , historię, geografię. W II Rzeczpospolitej nauka w szkole była trudna, chociażby na brak warunków lokalowych. Szkoła mieściła się w trzech różnych punktach: w budynku, gdzie w latach 90-tych siedzibę miała Policja, naprzeciwko Kościoła w budynku parafialnym oraz na Folwarku. Panowała wszędzie „ciasnota” oraz brak podstawowych pomocy. Pani Wacława kupowała książki za pieniądze pochodzące ze zbiórki pieniężnej oraz z pieniążków ze szkolnych przedstawień teatralnych.
W 1926 roku pani Wacława wyszła za mąż za pana Juliana Anosowicza, który również był nauczycielem i uczył matematyki. Mąż pani Wacławy urodzony był na Wileńszczyźnie, ale od 1923 roku rozpoczął pracę w Grzegorzewie.
Urodziła im się córka Zofia oraz syn Henryk.
Pani Stanisława była nieustraszoną działaczką i wspaniałą kobietą. Podczas II wojny światowej od 1 listopada 1939 roku Niemcy aresztowali nauczycieli – w tym i państwa Anosowiczów. Przez trzy tygodnie byli przetrzymywani w Kole i z braku zarzutów ze strony niemieckich dzieci, które między innymi uczyli w Grzegorzewie, zostali zwolnieni. Do swojego domu Anosowiczowie nie mgli powrócić, ponieważ Niemcy urządzili tam biuro, gdzie przeprowadzane były okresowe badania ludności. Rodzina Anosowiczów zamieszkała więc u Państwa Prażanowskich.
Panująca sytuacja wynaradawiania polskiej ludności, skłoniła panią Wacławę do tego by kontynuować swoją nauczycielską pasję. Razem z mężem, od 1940 roku, narażając własne życie oraz życie bliskich, rozpoczęli tajne nauczanie: historii, języka polskiego, matematyki. Przychodzili się uczyć między innymi:Weronika Lipińska, Irena Kruszyńska, Danuta Piasecka, Barbara Molicka, Zbigniew Piasecki, Tadeusz Bednarkiewicz. Na szczęście tajne nauczanie nie zostało odkryte przez Niemców, ponieważ mogło to się zakończyć śmiercią pani Wacławy. Być może okupant był „uśpiony” faktem, ze nasza nauczycielka znała doskonale język niemiecki, wypełniała w tym języku karty przydziałowe, dlatego też nigdy Jej nie podejrzewali o walkę przeciwko Niemcom.
Po Ii wojnie światowej początki szkolnictwa były bardzo trudne, ale pani Wacławy to nie przestraszyło, wręcz przeciwnie mogła poświęcić się bez reszty nauczaniu innych. Zaczęła zmagać się ze wszystkimi niedociągnięciami, spartańskim standardem pracy, brakiem miejsca gdzie odbywałyby się zajęcia. Niemcy przedwojenny budynek na tzw. Folwarku spalili, więc ponownie zajęcia lekcyjne odbywały się w różnych pomieszczeniach na terenie Grzegorzewa oraz w baraku przy ulicy Kolskiej – czyli w obecnym miejscu szkoły. Początek to przede wszystkim walka z analfabetyzmem, ale też bez reszty poświęcenie się dla ucznia w nauce języka ojczystego oraz dążenie do pozyskania funduszy na budowę nowego budynku szkoły. Budynek nie powstał od razu, minęło kilka lat, ale działalność Wacławy była na tyle skuteczna, że cel został osiągnięty. Po raz pierwszy parter nowej Szkoły Podstawowej w Grzegorzewie rozbrzmiał gwarem uczniów w 1956 roku.
Wacława Anosowicz pracowała i działała aktywnie w grzegorzewskiej oświacie do 1972 roku. Jej działalność szkolna nie skupiała się tylko na nauce. Przygotowywała uczniów również do recytacji, tańca oraz szkolnych i lokalnych uroczystości. Robiła to z pasji do literatury, języka ojczystego i tradycji. Jej ulubionym pisarzem był Adam Mickiewicz, ceniący wiarę jak nasza bohaterka.
Wobec ludzi, uczniów była serdeczna i zawsze pomocna. Uważała, że najważniejsza cecha to sprawiedliwość w ocenie, pracowitość, umiejętne podejście do ucznia, bo nauczyciel powinien wszystkich traktować jednakowo. Kierowała się tym, że lepiej trochę ocenę podwyższyć, niż postawić zbyt niską.
Zakończenie
Wacława Anosowicz kierowała się w życiu ambicją, a dumę uważała za grzech. Przepracowała jako nauczycielka 50 lat i zawsze powtarzała: „Dziękuję Bogu za to, że byłam nauczycielką”. Młodszym stażem nauczycielom mówiła, że jest to trudna praca, ale piękna i rozwijająca.
Zawsze oczekiwała odwiedzin swoich uczniów, przychodzili do Niej również młodzi nauczyciele, którzy mogli liczyć na wsparcie oraz pedagogiczną radę doświadczonego nauczyciela.
Była aktywna w pracy związkowej ZNP i przy budowie szkoły.
Odznaczona była Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Była osobą powszechnie znaną, cenioną i lubianą w Grzegorzewie. Umarła 09 grudnia 1996 roku – pochowana na cmentarzu parafialnym w Grzegorzewie.