Mając 6 lat rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Racocie. Następnie, od 1918 r., uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, po czym – w 1921 r. – przeniósł się do gimnazjum w Kościanie. Naukę w gimnazjum zakończył egzaminem maturalnym w dniu 6 czerwca 1925 roku. Tego samego roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Po pięciu latach studiów i formacji seminaryjnej otrzymał w katedrze poznańskiej z rąk kardynała Augusta Hlonda 14 czerwca 1930 r. święcenia.

Rodzina

Urodził się jako pierwszy z trzynaściorga dzieci Stanisława i Pelagii z domu Kortus. Strożyńscy posiadali niewielkie gospodarstwo, z którego musieli utrzymać liczną rodzinę. Pomimo licznych obowiązków wychowywali dzieci w duchu patriotyzmu i głębokiej religijności. Taka atmosfera domu zaowocowała aż trzema powołaniami do służby Bogu (obok Piotra księdzem został również jego brat Stanisław, a siostra Teresa wstąpiła do zgromadzenia jadwiżanek)

Działalność

Pierwszą, tymczasową placówką wikariuszowską było Wielichowo koło Grodziska Wielkopolskiego. Następnie – po dwóch miesiącach – został przeniesiony na wikariat w Lesznie, gdzie posługiwał do 1932 r. W tym też roku został kapelanem więzienia we Wronkach (pomimo trudnych warunków spełniał go do początku okupacji w 1939 r.).

W pierwszym okresie wojny pozostał we Wronkach i wraz z miejscowym proboszczem, ks. Józefem Jasikiem troszczył się o życie religijne parafii. 20 listopada 1935 roku zdał egzamin wikariuszowski potwierdzony na piśmie z dnia 21 listopada 1935 roku przez biskupa Dymka. Po aresztowaniu proboszcza Jasika w 1941 r. ostatecznie opuścił Wronki i prowadził działalność konspiracyjną w Szamotułach i Poznaniu.

Ukrywał się pod przybranym nazwiskiem w Poznaniu, co pozwoliło mu przetrwać wojnę.

W 1945 roku powrócił do Wronek jako administrator(13 lutego 1945 roku), a później jako proboszcz. Pierwszą Mszę Św. odprawił w klasztorze. Podczas kazań nawoływał ludzi do patriotyzmu. Znane są sytuacje, kiedy ks. Stróżyński przybywał do konającego więźnia z wiatykiem, a tymczasem celowo był zatrzymywany przed bramą więzienia, żeby ostatecznie po długim wyczekiwaniu dowiedzieć się, że więzień zmarł (nierzadko był przy tym upokarzany przez strażników). W latach 1940-1957 potajemnie przekazywał osadzonym kapłanom hostie i wino mszalne, by mogli w ukryciu sprawować Eucharystię.

Nie można również zapomnieć o częstych przypadkach zgonów więźniów, którzy byli chowani na cmentarzu parafialnym. Ks. P. Stróżyński, będąc świadkiem powtarzających się sytuacji tego rodzaju i osobiście się narażając, żądał od kierownictwa Zakładu Karnego szczegółów dotyczących ofiar. W przeciwnym razie nie godził się na pochówek na cmentarzu parafialnym.

W ten sposób powstała nieoceniona dokumentacja represji więźniów, która niestety zaginęła i do dziś nie została odnaleziona. Jednakże dzięki starannie prowadzonym księgom zgonów udało się zidentyfikować blisko 260 osadzonych zmarłych w Zakładzie Karnym we Wronkach. Proboszcz dokładał również wielu starań, by więźniowie byli chowani z należytym szacunkiem. W przeciwieństwie do zarządu więzienia, w miarę możliwości dbał, by o śmierci i pogrzebie poinformować rodzinę skazanego.

Przez pierwsze 3 lata samodzielnej posługi kapłańskiej pomagali mu franciszkanie. Pierwszym wikarym został ksiądz Brodziak, który przejął część obowiązków duszpasterskich proboszcza. Po okupacji odbudowano krzyże i figury, które zostały poświęcone i umiejscowione w: Rzecinie, Popowie, Obelzankach, Jasionnie, Samołężu i Nowej Wsi. Stanowiły one charakter patriotyczny dla wsi i komitetu organizacyjnego ceremonii religijnych.

Z inicjatywy ks. Stróżyńskiego została ufundowana figura Najświętszej Maryi Panny na Placu Wolności. Poświęcenie figury nastąpiło w uroczystość Chrystusa Króla 26 października 1947 roku. Po poświęceniu nastąpił Akt Ofiarowania Maryi parafii wronieckiej .Po zostaniu dziekanem przez 25 lat miał problem z nowym naczelnikiem więzienia Boguwolą. Pomimo trudności stworzył chór kościelny pod przewodnictwem organisty Czesława Zofki i Towarzystwo Przyjaciół Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, który był podzielony na dwie części :miejską pod przewodnictwem L. Grupińskiego i wiejską pod przewodnictwem Wanarskiego. Została powołana Rada Parafialna służąca pomocą przy rozwiązywaniu różnych problemów parafii, w składzie: pp. Gromadziński, Kremer, Jęchorek, Wanarski ,która współpracowała do 1971 roku, tj. do śmierci księdza proboszcza. Rozumiejąc problemy swoich parafian pomagał im jak mógł np. nie pobierał opłaty za pogrzeb, tłumacząc się samarytańskim obowiązkiem.

W roku 1947 roku powołano komitet organizacyjny obchodów święta 1 Maja. Kiedy w czasie obchodów pochód zmierzał w kierunku kościoła(jak było w tradycji) naczelnik więzienia Boguwola zakazał orkiestrze znajdującej się koło więzienia wejść do kościoła. Był to ostatni pochód pierwszomajowy do kościoła. 29 czerwca 1955 roku ksiądz Piotr Stróżyński obchodził swoje 25-lecie święceń kapłańskich. Po roku 1956 odbywały się wybory, ks. Piotr postanowił, że sam nie zagłosuje, ale użyczy własnego samochodu z kierowcą, żeby zawoził do lokalu wyborczego starszych ludzi. Ten argument poprawił jego relacje z władzą. Relacje miał dobre, ponieważ Boguwoli już nie było, a jego następcy byli bardziej życzliwi. 25.8.1966 roku ks. Piotr Stróżyński otrzymał nominację na Dziekana dekanatu wronieckiego z rąk Arcybiskupa Metropolity Antoniego Baraniaka.

Ksiądz Piotr Stróżyński zmarł 23 sierpnia 1971 roku o godz. 12.30, w wieku 64 lat. Pogrzeb odbył się 26 sierpnia.Ksiądz dziekan został pochowany na cmentarzu parafialnym. Uroczystości pogrzebowe zgromadziły tłumy wiernych pragnących pożegnać wielkiego człowieka i kapłana.

Zasługi

Uhonorowany pośmiertnie w dniu 30 grudnia 1992 roku odznaczeniem „Za zasługi dla Miasta i Gminy Wronki‘’ oraz 1 sierpnia 2013 r. odznaczony złotą odznaką „Za zasługi w pracy penitencjarnej”.3 maja 1995 roku odsłonięto tablicę ku czci ks. Stróżyńskiego wmurowaną na północnej ścianie kościoła św. Katarzyny we Wronkach.

Znaczenie

Ks. Piotr Stróżyński zapisał się w pamięci parafian, jako wielki kapłan i patriota, dla którego Bóg, Kościół i Ojczyzna stanowiły najwyższe ideały. W imię tych wartości gotów był narażać swoje dobre imię, a nawet życie. Wsławił się heroiczną posługą kapelana więzienia we Wronkach(w pierwszych miesiącach powojennych zabiegał, aby osadzonym w Zakładzie Karnym zapewnić opiekę duszpasterską, a szczególnie regularną Mszę św.). Ze wszech miar zasłużył na wdzięczną pamięć wronczan.

Źródła: