Pochodzenie:
Ksiądz Tomasz Maćkowiak urodził się 15 kwietnia 1953 roku w Poznaniu. Pierworodny syn Janiny i Tadeusza Maćkowiaków. Miał młodszą siostrę Annę, o którą zawsze się troszczył. Tata zmarł w 1989 roku, natomiast mama w 2000 roku.
Wygląd i cechy charakteru:
Był bardzo wysokim i dobrze zbudowanym mężczyzną o bujnych, gęstych, ciemnych blond włosach. Swoją postawą budził respekt, jednak miał bardzo gorące serce. Ksiądz Tomasz był bardzo impulsywny, szybki w działaniu, gdy w jego głowie rodziła się myśl, to od razu chciał ją realizować. Nic nie stanowiło dla niego problemu, zawsze potrafił wszystko załatwić.
Zainteresowania:
Zawsze dawał siebie innym, był dla innych, jednak przychodziły chwile, kiedy potrzebował wyciszenia, skupienia, stąd pasja do wędkarstwa. Interesował się historią, lubił czytać.
Dzieciństwo:
Dzieciństwo księdza było pogodne sam tak je wspominał: „Myślę, że moje dzieciństwo było podobne do wielu. Miałem bardzo kochających rodziców. Ojciec troszczył się, żeby w domu niczego nie brakowało, mama, by dom był domem. Chodziliśmy do kościoła zawsze razem. Nie pamiętam, żebyśmy nie byli w niedzielę w kościele. Nawet, kiedy były jakieś wspólne wyjazdy, to planowało się uczestnictwo we mszy świętej w miejscu, dokąd mieliśmy się udać. Dzieciństwo upłynęło mi spokojnie. ”Jako mały chłopiec ks. Tomek często bawił się razem z siostrą Anią i kuzynkami w „Mszę św.” Za ornat służyły dwa ręczniki spięte agrafką, za kielich – szklanka, za Ciało Pana Jezusa – dropsy albo wycięte kółka z andrutów. Ksiądz Tomek wspominał: „Kiedy mama szła po zakupy i pytała, co kupić, to prosiłem o dropsy, bo przyjdą kuzynki i muszę mieć – komunię”
Edukacja:
Naukę rozpoczął w Szkole Podstawowej w Poznaniu, następnie uczęszczał do VI Liceum Ogólnokształcącego im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu, zaraz po maturze wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu.
Był dobrym uczniem, radził sobie z nauką. Kochał przedmioty humanistyczne, dlatego większe problemy sprawiały mu przedmioty ścisłe, szczególnie matematyka. Bardzo wcześnie zdał egzamin na prawo jazdy, dlatego w seminarium w wieku 19 lat otrzymał bardzo ważną funkcję – został kierowcą biskupa Przykuckiego.
Powołanie:
Powołanie kiełkowało w sercu młodego bohatera już od najmłodszych lat poprzez przykład rodziców, katolickie wychowanie, miłość do Boga i bliźniego, które już wtedy zostały mocno zakorzenione. Potem pojawili się kapłani, którzy pracowali w parafii Matki Bożej Bolesnej poprzez rozmowy, rozgrywki sportowe przybliżali małemu Tomkowi wiarę w Boga. W wieku 10 lat został przyjęty do grona ministrantów. Służbę tę pełnił z wielką pobożnością i oddaniem, przez długi czas był też prezesem ministrantów. W głowie dorastającego chłopca zaczęły pojawiać się pytania: „Czy ja mógłbym być księdzem?” Były to tylko marzenia, które z czasem stały się rzeczywistością. Młody Tomasz wstąpił do seminarium. Niektórzy dziwili się, ponieważ nie był on taki spokojny, wyciszony i zrównoważony, skupiony na modlitwie. Jednak Tomek wiedział, że to nie stoi na przeszkodzie bliskiego kontaktu z Bogiem. Wiedział, że to wszystko da się pogodzić. Dnia 20 maja 1978 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk J. E. Bp Mariana Przykuckiego.
Wikariusz:
Posługę kapłańska rozpoczął od zastępstwa w parafii Św. Marcina w Poznaniu. W tym czasie ojciec księdza miał zawał i trafił do szpitala przy ul. Lutyckiej. Ksiądz Majka załatwił bohaterowi posługę kapelana w tym szpitalu, by mógł być bliżej ojca. W szpitalu pierwszy raz spotkał się z cierpieniem, śmiercią, zawierzeniem Bogu. Jeszcze bardziej dotknęło go cierpienie niewinnych dzieci, z którymi miał kontakt podczas pracy kapelana w szpitalu przy ulicy Krysiewicza.
W 1978 roku został skierowany do pacy duszpasterskiej w Parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP w Ostrorogu, gdzie wybudował kaplicę cmentarną. Swoja pierwszą parafię wspomina słowami: „Moja pierwsza miłość kapłańska”. Czuł ogromna potrzebę bycia blisko ludzi i zrobienia czegoś, by byli zadowoleni, dlatego bardzo szybo przystąpił do działania. Wraz z mieszkańcami Ostroroga uporządkował cmentarz, doprowadził przyłącze wody, wybudował kaplicę oraz założył ogrodzenie. Ksiądz Tomek wspominał, że w momencie, kiedy trafił z Poznania na parafię w małej miejscowości Ostroróg, to był przerażony, bał się, że nie wytrzyma, że nie będzie miał tutaj co robić, a jak się później okazało pracy było bardzo dużo, ludzie sympatyczni, szanowali księdza. Trudno było mu rozstać się z tym miejscem.
Następnie w 1982 roku został skierowany do pracy, jako wikariusz w Parafii pod wezwaniem Pierwszych Polskich Męczenników na osiedle Lecha w Poznaniu. Powrócił do Poznania, było mu bardzo ciężko zaaklimatyzować się na tak dużej parafii, gdzie kontakt z ludźmi jest anonimowy, gdzie w niedzielę w małej, dusznej kaplicy było odprawianych 12 mszy św. Kościół parafialny był dopiero w budowie. Kiedy już powstał, to poprawiły się warunki, ksiądz z czasem się przyzwyczaił, zamienił ciasny pokój na większe mieszkanie. Jednak ponownie przyszedł czas na zmianę parafii.
Trafił do Skórzewa. Tym razem mieszkanie znajdowało się na strychu, kościół był w budowie. Jak sam powiedział: „Był ten sam Bóg, ta sama wiara, ludzie jak wszędzie tylko nowe wyzwania i problemy”.
Proboszcz:
Proboszczem został bardzo szybko, bo w wieku 33 lat. W 1986 roku otrzymał specjalne zadanie, ksiądz J. E. Abp Jerzy Stroba powierzył mu zadanie stworzenia ośrodka duszpasterskiego na poznańskiej Ławicy i budowę kościoła. Podjął się tego wyzwania, zawierzył wszystko Matce Bożej, która zawsze była mu bliska i wykonał zadanie celująco. Nowy kościół pod wezwaniem Objawienia Pańskiego konsekrowano w dniu 1 czerwca 1999 roku. W trakcie posługi duszpasterskiej rozpoczął budowę kościoła na Osiedlu Poetów w Poznaniu.
Choroba i śmierć :
Zmarł 2 kwietnia 2011 roku w Poznaniu, data jego śmierci zbiega się z dniem śmierci papieża Jana Pawła II. Ksiądz Tomasz chorował na raka.
Znaczenie postaci :
Na cytat prymicyjny wybrał sobie następujące słowa „Oto przychodzę Panie, pełnić Twoją wolę.” Ps. 40, 8-9 Wypełnił tę wolę do końca swoich dni. Pozostawił po sobie przepiękne budynki: kościół w Poznaniu, kaplicę w Ostrorogu. Jednak to najważniejsze, co pozostawił, jest niewidoczne gołym okiem, to dobre serce, miłość, dobre słowo i uśmiech. Był wspaniałym organizatorem, zawsze gotowy do działania. Potrafił gromadzić i jednoczyć ludzi. Organizował wiele pielgrzymek, szczególnie do Rzymu na spotkania z Ojcem Świętym, który był bliski jego sercu. Połączyła ich nawet data śmierci. Zorganizował również wyjazd na pogrzeb Jana Pawła II do Rzymu. Był inicjatorem wielu wspaniałych zabaw karnawałowych, na których parafianie bawili się w różnych przebraniach. Organizował też wyjazdy wypoczynkowe dla dzieci i młodzieży i sanatoryjne nad morze oraz pielgrzymki do Sanktuariów Maryjnych w kraju i za granicą. W 1997 roku został mianowany Kanonikiem Honorowym Kapituły Kolegiackiej. Otrzymał również tytuł Duszpasterza Ludzi w Podeszłym Wieku.
Źródła:
Wywiad z siostrą panią Anną Foltynowicz oraz jej mężem.
http://www.wtg-gniazdo.org/ksieza/main.php?akcja=opis&id=6418
http://www.objawieniapanskiego.pl/upload/articles/KazanieZPogrzebuKsProboszcza.pdf
Gazetka Parafii Objawienia Pańskiego w Poznaniu „Echo Objawienia”.
Muzyka do filmu została wykorzystana ze strony:
https://www.youtube.com/watch?v=mazBY9HCMFo
https://www.youtube.com/watch?v=PFx3a7KfN0c