Marian Maliński urodził się 12 września 1957 r. w Przysiece Starej.

Jego rodzicami byli Roman i Cecylia z domu Mośko. Tata był kierowcą, ale państwo Malińscy prowadzili też uprawę pomidorów, hodowali zwierzęta.

Dziadek był górnikiem we Francji – interesował się historią. Gdy po wojnie wrócił do Polski, zabierał młodego Mariana na wykopaliska.

W dzieciństwie pan Marian robił swoje pierwsze figurki z drewna w pracowni, którą stanowiła kotłownia zasilająca ogrzewanie szklarni. Używał do rzeźbienia zwykłego kozika. Pomagał rodzicom w hodowli. Jako młody chłopak miał kontakt z artystami z poznańskiej ASP. Jego pierwsza rzeźba to naturalnej wielkości popiersie Lenina na rocznicę rewolucji październikowej. Rzeźba wykonana w drewnie topolowym została w szkole. Myślał o kontynuowaniu nauki w liceum plastycznym. Jego rodzice sugerowali szkołę rolniczą lub ogrodniczą.

Nie zgadzał się z polityką ówczesnych władz. Marzył o własnym wiatraku w okolicy Lidzbarka Warmińskiego, w którym mógłby prowadzić własną pracownię.

 Szkoła: Technikum energetyczne. Specjalność: chłodnictwo lądowo-morskie.

 Studia: Wyższa Szkoła Oficerska Służb Kwatermistrzowskich w Poznaniu.

 Praca w wojsku do 1984 r.

 Instruktor plastyki w Kościańskim Domu Kultury – prowadził sekcję rzeźbiarską.

 Praca w Miejsko-Gminnym Ośrodku Kultury w Śmiglu.

 Utworzenie w wiatrakach pracowni rzeźbiarsko-malarskiej.

 Prowadzenie pracowni malarstwa i rzeźby w Domu Pomocy Społecznej w Jarogniewicach jako instruktor; współpraca z Wacławem Czubernatem.

 Praca w wiatraku „Michał” w Kościanie (od 1996 r.); w 1999 r. pan Maliński kupił wiatrak na własność.

Jak widać droga zawodowa zaczęła się w armii, a w wieku 27 lat pan Marian zaczął „na poważnie” pracę artystyczną. Wiązało się to z decyzją opuszczenia armii, która była spowodowana buntem przeciwko polityce tamtych czasów. Pan Marian nie chciał nikomu robić krzywdy, a żołnierz musi słuchać rozkazów – uciekł przed tą sytuacją.

Pan Marian bardzo sobie ceni swoją wolność, niezależność, spełnienie dziecięcych marzeń i wspomina niebezpieczeństwa, które mu groziły, gdy jako oficer rezygnował ze służby za rządów przed 1989 r.

W 2004 r. obchodził 20-lecie pracy twórczej. Uroczystość miała miejsce w Muzeum Regionalnym w Kościanie. W roku 2014 minęło 30 lat pracy artystycznej. W tym czasie bardzo wiele się zdarzyło. Były wyjazdy zagraniczne, np. do Alzei w Austrii oraz praca na miejscu. Z pasją opowiada o „cudach” , które mu się zdarzyły, np. warsztaty z niewidomą osobą, panią Żanetą, która nauczyła się rzeźbić, odkryła też talent muzyczny i dziś prowadzi zajęcia plastyczne dla dzieci w Puszczykowie.

Jako artysta rzeźbiarz i malarz Marian Maliński zyskał uznanie w Polsce, Europie i na świecie. Pan Marian tworzy formy przestrzenne oraz płaskorzeźby. Ich tematyka jest bardzo zróżnicowana: od form sztuki użytkowej poprzez dzieła sakralne i martwą naturę. Niektóre prace są niewielkich rozmiarów, a inne są potężne. Rzeźby Pana Malińskiego znajdują się w wielu krajach całego świata – w galeriach, kościołach i u prywatnych właścicieli.

Ostatnio pracuje nad rzeźbą Świętego Ojca Pio z Pietrelciny.

Rzeźby Pana Mariana trafiły m.in. do Watykanu, gdzie zostały wręczone papieżowi Janowi Pawłowi II.

Ważną pracą dla Pana Malińskiego jest płaskorzeźba Ikony Katyńskiej, która stanowi zasadniczy element pomnika dla uczczenia I rocznicy katastrofy smoleńskiej znajdującego się w Nowym Tomyślu.

Przed wiatrakiem stoi niedokończona figura. Stanowi ona jeden z najważniejszych tematów, z którym związane są pewne duchowe przeżycia twórcy…

W Muzeum Regionalnym im. Dr. Henryka Florkowskiego znajdują się dwie płaskorzeźby, z okazji odnowienia praw miejskich Kościana oraz „Panorama Kościana z wizji św. Augustyna XVI w.”

Eksponat ten znajduje się w Muzeum Regionalnym w Kościanie.

Największą pasją bohatera, od której nie udało mu się uciec nawet do wojska była rzeźba i malarstwo. Poza tym pan Marian trenował przez 8 lat podnoszenie ciężarów – zdobył tytuł wicemistrza Polski wagi lekkiej szkół oficerskich oraz mistrza okręgu Wielkopolski wagi lekkiej (lata 80.).

Inne zainteresowania to: historia, muzyka.

Ślub Pana Mariana z Elżbietą Wojciechowską miał miejsce w kościańskiej Farze. Żona jest nauczycielką, pracuje w Racocie.

Państwo Malińscy mają syna Miłosza.

Pana Mariana od lat odwiedzają mali i duzi goście: dzieci, młodzież, a także dorośli, również ludzie znani, jak np. Daniel Olbrychski, Roman Kłosowski, Aneta Kręglicka, Maciej Zembaty i wielu innych. Ich wpisy widnieją w zachowanych kronikach.

Warsztat Pana Mariana mieści się na szczycie wiatraka „Michał”. Prowadzą tam bardzo strome schody. Już przy wejściu wita nas pięknie rzeźbiona kołatka. Na sam szczyt trzeba się wspiąć kolejnymi schodami. Znajduje się tam niewielkie pomieszczenie z drewnianym stołem i ogromnym zestawem dłut oraz innych narzędzi do obróbki drewna i malowania. Jest kącik kuchenny. Gdy w wiatraku nie było jeszcze prądu (budowla ma 300 lat!), Pan Marian pracował przy świecach i lampie naftowej. Część prac (duże rzeźby) artysta wykonuje na zewnątrz. Przy wiatraku piętrzą się stosy sągów drewna.

Pan Maliński przyjął nas w swojej pracowni bardzo serdecznie. Pokazał nam wiele fotografii i narzędzi, które mogliśmy dotykać. Wyjaśnił, na czym polega praca snycerza i jak powstaje drewniana figura. Stworzyliśmy własne projekty i narysowaliśmy je najpierw na kartce, a później na pniu lipowego drewna. Uczyliśmy się dobierać dłuto i pod odpowiednim kątem ustawiać je na wzorze, żeby powstało odpowiednie zagłębienie. Pan Maliński cierpliwie nas tego uczył. W końcu udało się nam stworzyć własne dzieła i przekonać, że to nie jest takie łatwe… Przeżyliśmy naprawdę pasjonującą przygodę! Zobacz reportaż.

Pan Marian Maliński przyczynia się do promocji naszego miasta, przyjmując w swoim wiatraku wielu gości z całego świata.

Ma na swoim koncie prowadzenie warsztatów dla młodzieży, którą zaraża swą artystyczną pasją.

Nasz „pan na wiatraku” jest wizytówką miasta, osobą, która pokazuje, jak spełniać swoje marzenia.

Bardzo serdecznie dziękujemy Panu Marianowi za przyjazne przyjęcie nas w swoim wiatraku i cierpliwe wsparcie podczas pracy, która nie zawsze szła gładko…

Zbiory pana Mariana Malińskiego

Pan na wiatraku, „Gazeta Kościańska”, 2014.