Pochodzenie
Stanisław Urbaniak urodził się 9 marca 1909 roku w Oleścu Nowym (obecnie powiat pleszewski, województwo wielkopolskie). Jego rodzicami byli Kacper Urbaniak i Katarzyna, z domu Drążek. Ukończył Szkołę Podstawową w Choczu. Następnie uczył się rzemiosła w Stawiszynie i został piekarzem. W 1936 roku wziął ślub, a w 1938 roku urodziła się jego pierwsza córka – Genowefa (obecnie Szlugaj). Druga córka – Danuta (obecnie Wróblewska) przyszła na świat w 1952 roku.
Przebieg służby wojskowej
Na podstawie jego książeczki wojskowej dowiadujemy się, że 2 marca 1930 roku otrzymał przydział do 8. kompanii na stanowisko starszego strzelca. W marcu 1932 roku został przeniesiony do rezerwy. 24 sierpnia 1939 roku, wobec zbliżającej się wojny, ponownie powołano go do wojska na stanowisko piekarza. Wziął udział w kampanii wrześniowej, 22 września 1939 roku dostał się do radzieckiej niewoli i przebywał na terenie Związku Radzieckiego. Tam, jak wielu innych Polaków, był zmuszany do niewolniczej pracy. Rozbijał kamienie i budował drogi. Warunki życia wszystkich jeńców były bardzo ciężkie. Stanisław Urbaniak głodował, bardzo ciężko pracował i chorował, między innymi na malarię. 30 sierpnia 1941 roku wstąpił do tworzonych oddziałów Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR pod dowództwem generała Władysława Andersa. Armia liczyła ok. 70 tysięcy żołnierzy, którzy na terenie Rosji otrzymywali tylko ok. 40 tysięcy racji żywnościowych. Następnie armia Andersa, a z nią Stanisław Urbaniak, wyruszyła na Bliski Wschód do Persji (dzisiejszy Iran). Żołnierze otrzymali umundurowanie i wyżywienie, zostali poddani leczeniu, przeszli szkolenie wojskowe. Szli do Afryki.
W 1943 roku Stanisław Urbaniak został przydzielony do Dowództwa Oddziału Zaopatrzenia i Transportu 2. Korpusu armii generała Andersa. 30 marca 1943 roku zdobył prawo jazdy i otrzymał przydział na stanowisko szofera. Woził między innymi biskupa polowego wojsk polskich na zachodzie Europy – Józefa Gawliny. Jeszcze w tym samym roku polski korpus, pod dowództwem gen. Andersa został przeniesiony do Włoch. W dniach 17-19 maja 1944 roku Stanisław Urbaniak, razem z armią Andersa, wziął udział w bitwie pod Monte Cassino. Nocą dostarczał na pole bitwy broń, amunicję i jedzenie. Został lekko ranny. Po zdobyciu tego ważnego ze względów strategicznych punktu, żołnierze armii Andersa nadal walczyli we Włoszech, a po zakończeniu działań wojennych stanowili część sił okupacyjnych. W 1946 r. zostali przerzuceni do Anglii. Wśród nich był również Stanisław Urbaniak.
Odznaczenia:
• Krzyż pamiątkowy Monte Cassino, który otrzymał 3 kwietnia 1945 roku.
• Gwiazda za wojnę 1939/45, Gwiazda Italii, otrzymał je 15 lutego 1946 roku.
Czasy powojenne
Stanisław Urbaniak jakiś czas mieszkał w Anglii. Chciał, aby żona z córką przyjechały do niego, ale ówczesna sytuacja polityczna na to nie pozwoliła. Do Polski wrócił dopiero 8 lutego 1947 roku. Zamieszkał ze swoja rodziną w Oleścu Nowym. Pracował w piekarni w Choczu. Jego zięć, Józef Wróblewski, mówi „Ojciec bał się, ponieważ wydawało mu się, że jest śledzony, nic nie wspominał, gdzie był i co robił. Dopiero pod koniec swojego życia, siedząc często przy kawie, czy herbacie opowiadał o przeżyciach wojennych.” Nie chciał też wstąpić do organizacji jaką był Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Wszedł w jego szeregi po usilnych namowach dopiero w 1984 roku. Żył 85 lat. Zmarł 4 lipca 1994 roku w Oleścu Nowym, a został pochowany na cmentarzu w Choczu.
