Ks. Kanonik Władysław Deryng urodził się 19 kwietnia 1930r. w Pieniążkowie koło Gniewu. Ukończył Szkołę Podstawową w Pieniążkowie. Ojciec Franciszek był rolnikiem. Posiadał 100-hektarowe gospodarstwo. Mama zajmowała się domem. 15 października 1940r. całą rodzinę wywieziono do obozu w Pucku. Po wojnie ks. Władysław wraz z rodziną zamieszkał we wsi Nicponia koło Gniewu. W latach 1947-1948 uczęszczał do Gimnazjum w Gniewie. W tym czasie przewodził młodzieżową antykomunistyczną organizacją o charakterze harcerskim „Zwycięstwo”. Nosząc pseudonim „Puchacz” redagował i wspólnie z członkami nielegalnej organizacji rozpowszechniał notatki o treści antykomunistycznej i religijnej. Trafił za to do więzienia, gdzie został dotkliwie pobity. Po tym zdarzeniu nie mając powrotu do Gimnazjum, wstąpił do Małego Seminarium Duchownego w Słupsku, aby tam zdać maturę. Z marzeń, by zostać oficerem, zrezygnował. Chciał być w takiej szkole, gdzie szanują drugiego człowieka. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim. Święcenia kapłańskie przyjął 5 czerwca 1955r. w katedrze gorzowskiej.

Ks. Władysław mówi: „przez SB poszedłem do seminarium”. 1 lipca w 1955r. na Konferencji Rejonowej Księży w Gorzowie 25-letni ksiądz Deryng odczytał List Hołdowniczy sierowany do więzionego Prymasa Stefana Wyszyńskiego i Rezolucję do Rządu Polski Ludowej (premiera Józefa Cyrankiewicza), w której wzywał władze państwowe do uwolnienia księdza Kardynała. Po tym wystąpieniu został zatrzymany i przesłuchany przez władze komunistyczne. Zdarzenie to spowodowało przeniesienie księdza Władysława do parafii w Bledzewie, gdzie odbywał tzw. „pokutę partyjną”. Po niedługim czasie, bo 23 października 1956r., napisał list do Władysława Gomułki w sprawie niewinnego więźnia Kardynała Wyszyńskiego. W latach 1955-1960 był wikariuszem w parafiach: w Zbąszynku, Bledzewie i Rudkach oraz administratorem w Lubnie koło Wałcza. Władze państwowe długo sprzeciwiały się mianowaniu go proboszczem. W 1960-1964 został proboszczem w Starym Przylepie koło Pyrzyc, następnie w Bobolicach (1964-1969). W latach 1969-1982 pełnił posługę proboszcza w Starej Łubiance koło Piły.W 1982r. los skierował księdza do Jastrowia, gdzie został mianowany wikariuszem zarządcą nowo utworzonej Parafii NMP Królowej Polski w Jastrowiu. Początkowo władze państwowe nie wyraziły zgody na zatwierdzenie ks. Władysława Derynga na proboszcza nowej parafii. Stawiały pod Jego adresem zarzuty polityczne m.in. głoszenie kazań szkodliwych obecnej rzeczywistości. W tej sytuacji ks. biskup ordynariusz Jeż odwołał się do władz nadrzędnych. Dekretem z dnia 29 lipca 1982r. ks. kanonik Władysław Deryng został proboszczem Parafii NMP Królowej Polski w Jastrowiu.

Z funkcji wroga Polski Ludowej „został zwolniony” dopiero w 1989r. Ks. kanonik Władysław Deryng po przyjeździe do Jastrowia zastał zrujnowany kościół NPM Królowej Polski. Podczas swojej posługi kapłańskiej w Jastrowiu dokonał kapitalnego remontu kościoła, zbudował salki katechetyczne. Dokonał konsekracji świątyni, która wcześniej była kościołem ewangelickim. Ksiądz W. Deryng uważa, że „konsekracja świątyni była uwiecznieniem jego dwudziestoletniej pracy w Jastrowiu”. Ks. Władysław nie tylko dbał o swój kościół, ale też aktywnie uczestniczył w życiu mieszkańców Jastrowia.

Od 1948r. należy do ZHP. Jako zasłużony harcmistrz w 1989 roku powołał drużynę harcerską, która skupiała jastrowskie dzieci. Na plebani organizował przyjęcia komunijne dla dzieci z Domu Dziecka. Był członkiem Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Przez cały pobyt w Jastrowiu zajmował się działalnością charytatywną. Ks. kanonik Władysław Deryng został księdzem, broniącym godności człowieka. Nie ma człowieka, obok którego przeszedłby obojętnie, nie ma sprawy, rzeczy, o którą by się nie troszczył. Najważniejszą wartością dla niego jest drugi człowiek. Dostrzega biedę i czuły jest na niesprawiedliwość społeczną. Nikogo nie przekreśla, zawsze potrafi podać rękę. Ks. Władysław uważa, że „kluczem do serca ludzkiego nie jest mądrość, a miłość”. Jest pełen pokory dla ludzi innego wyznania, zawsze powtarza „wierzymy w tego samego Boga i dlatego powinniśmy żyć nie nienawiścią, ale w zgodzie”. Jego wrażliwość i troska o drugiego człowieka widoczna jest w książkach, które wyszły spod jego pióra: „ Z drugiej strony ołtarza’’ (2004), „Cud Małgorzaty’’ (2006), „Przemijanie z nadzieją’’ (2007), „Przerwane rozmowy” (2008), „Schody do nieba’’ (2009), „Miłość miłosierna’’ (2010), „Światło nadziei’’ (2011).W czasie posługi kapłańskiej ks. Kanonika Władysław Derynga w Jastrowiu dla wielu młodych mieszkańców plebania stała się drugim domem. Panowała tam atmosfera otwartości serdeczności i życzliwości. Mieszkańcy Jastrowia uważają, że ks. Kan. Władysław Deryng „to ksiądz do tańca i do różańca”. Kanonik, pomimo, że urodził się w Pieniążkowie to sam mówi „Jastrowie to moje miasto”. W roku 1995 napisał książkę „Kocham to miasto”, a w 2002r. „Żywą historię Jastrowia”. W nich zawarł nie tylko informacje o mieście, ale poświęcił je przede wszystkim mieszkańcom Jastrowia, których kocha i szanuje. W dwudziestą rocznicę posługi księdza kanonika w Jastrowiu w 2002 roku Rada Gminy i Miasta Jastrowie nadała duchownemu tytuł Honorowego Obywatela Jastrowia za działalność społeczną. Ponadto kaninik został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym zaszczytnym tytułem „Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny’’. Świadectwem dokonań księdza Władysława nie są jednak tytuły, odznaczenia, wyróżnienia, ale szacunek, którym cieszy się wśród mieszkańców Jastrowia. W ciągu pracy duszpasterskiej w jastrowskiej parafii w jego ślady podążyło dziewięciu kapłanów. Ksiądz Kanonik Władysław Deryng po przejściu na emeryturę w dalszym ciągu pełni swoją posługę kapłańską wobec chorych w klinice Ars Medical w Pile na oddziale paliatywnym. Mimo, że mieszka w Pile, nie zerwał kontaktów ze środowiskiem jastrowskim. W dalszym ciągu uczestniczy w życiu jastrowskiej społeczności, m. in. często gości w Publicznej Szkole Podstawowej podczas najważniejszych uroczystości.