Matka dwójki dzieci, Idy Bocian i Janusza Bociana. Reżyserka, aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie – filii w Białymstoku, gdzie studiowała na Wydziale Reżyserii Teatru Lalek. Urodziła się 19 kwietnia 1954 roku, w położonym niedaleko Moskwy Szaturtorf (Rosja). W Pilskim Domu Kultury pracowała na etacie jako instruktor teatralny i lider amatorskiej grupy teatralnej „Teatr Adeptów”. Była tam także dyrektorem i reżyserem. Do Szamocina, w którym obecnie mieszka i tworzy, przyjechała na początku lat dziewięćdziesiątych. W Szamocińskim Ośrodku Kultury, organizowała między innymi Międzynarodowe Warsztaty Teatralne. Założyła tu amatorski Teatr”44″. Geneza nazwy teatru jest prozaiczna. Luba jako pracownik Pilskiego Domu Kultury miała za zadanie zliczyć teatry istniejące w dawnym województwie pilskim. Było ich 43. Nowo powstały w Szamocinie dostał numer 44. Z inicjatywy Luby Zarembińskiej, budynki starego, niszczejącego dworca kolejowego, wybudowane w latach 1907-1908, zostały zaadoptowane początkowo na Warsztaty Teatralne Teatru „44” – powstałego w 1992 r. Od 1997 r. jest to siedziba Społecznego Stowarzyszenia Edukacyjno-Teatralnego ( jak przystało na miejsce) ” STACJA SZAMOCIN”. Jest to nie tylko teatr, ale swoistego rodzaju dom kultury i edukacji. Poza prowadzeniem i upowszechnianiem działalności teatralnej, instytucja zajmuje się również badaniem kultury i tradycji, szczególnie tych związanych z Szamocinem i jego okolicami. Stowarzyszenie chętnie udziela pomocy wszelkim amatorskim grupom twórczym oraz artystom indywidualnym. Odbywają się tu wystawy, prezentacje, próby, warsztaty, koncerty. Mile widziani są w Ośrodku artyści wszelkich profesji, poszukiwacze historii, mieszkańcy Szamocina i pobliskich miejscowości, a przede wszystkim dzieci. Dworcowy Ośrodek jest także bazą noclegową dla przyjezdnych gości. Warsztaty Teatralne, co roku w miesiącach letnich grupują młodych ludzi z Szamocina, Chodzieży, Margonina oraz Stróżewa chcących przeżyć niepowtarzalną teatralną przygodę wakacyjną.Oprócz ćwiczeń uczestników pod fachową „ręką” profesjonalistów – aktorów odbywają się także prezentacje teatralne.W czerwcu odbywa się Ogólnopolski Festiwal Konstelacje Teatralne. Udział mogą wziąć grupy teatralne z całej Polski. Organizatorzy zapewniają promocję grup nie tylko wśród lokalnej publiczności. Spektakle są grane również m.in. w Chodzieży, Pile i Margoninie. Tu także w lipcu 2012 r.realizowano letni projekt „Podróże Dżambli”. Przez dwa tygodnie na terenie dworca kolejowego w realizowano projekt, którego zwieńczeniem był spektakl. Od 2013 roku w sierpniu realizowany jest projekt Wielkopolska: Rewolucje!, a spektakl w reż. Michała Borczucha ( – jeden z najzdolniejszych reżyserów teatralnych młodego pokolenia nominowany do Paszportów Polityki.W 2012 roku nominowany był do Paszportów Polityki.) pokazano w poznańskim Teatrze Nowym. To w szamocińskim Domu Dziecka oraz na Stacji Szamocin odbywały się próby do spektaklu „Lepiej tam nie idź”, który swoją premierę miał już we wrześniu na Stacji Szamocin. Pieczę nad tym projektem sprawowały także kurator projektu Agata Siwiak. To tu także inspiruje się kobiety z całej Polski podczas Szamocińskiej Akademii Liderek. Kobiety mogły wziąć udział w różnego rodzaju warsztatach m. in. jak pisać projekty, jak zakładać własne inicjatywy, spółdzielnie czy jak odnaleźć swoje zainteresowania, rozwinąć pasje jak je wykorzystać w celu samorealizacji czy zarobkowym. Spotkały się z ciekawymi postaciami, chociażby legendarną członkinią „Solidarności”, Henryką Krzywonos.
Obecnie realizuje nowy projekt związany z teatrem lalek. Ze swoimi przedstawieniami jeździ do małych miejscowości. W ten sposób odbywa się edukacja teatralna w miejscach, gdzie nie dociera artystyczny teatr dla dzieci.Po przedstawieniach odbywają się warsztaty, na których prezentowane są różnorodne techniki animacji lalkami, nauka piosenek oraz twórcze zadania. Każdy może wziąć udział w zajęciach wcielając się się w postaci bohaterów lalkowych i uczyć się różnych sposobów ożywiania i poruszania lalek oraz form. Luba Zarembińska przykłada dużą rolę do dobrej jakości przedstawień. Jej spektakle są kameralne, przyjazne i bliskie dziecku, bez natrętnej formy estradowej. Uważne traktowanie małego widza, tematyka wybierana z namysłem oraz różnorodność proponowanych form lalkowych sprawia, że propozycje Stacji Szamocin są okazją do spotkania z teatrem niebanalnym, dalekim od efekciarstwa.
Spektaklem , którym doceniono istnienie amatorskiego teatru z Szamocina, była sztuka wg Wilkowskiego ” Spowiedź w drewnie” z niezapomnianym Edmundem Świerczyńskim w roli głównej. Zapraszano Teatr „44” na różne festiwale w Polsce, m. in. do Warszawy – teatr „Ochota”, Zakopanego – „Galeria Hasiora”, Suwałk, Wrocławia, Torunia, Szczecina, zielonej Góry, Katowic, Poznania, Piły, Zakrzewa… Teatr „44” występował również we Francji. Ze znanych sztuk należy wymienić interpretację autobiograficzną o Ernscie Tollerze z 1994r.,”Długa ulica umarłych”, „Pastorałka” (1995), „Chłopcy z placu broni” (1999). Pierwotne idee Luby Zarembińskiej z powodzeniem kontynuuje, choć wg własnych wizji, jej córka Ida Bocian. Realizacja takich projektów jak, „Stacja dla Każdego”, „Otwarta poczekalnia” zaowocowały niezapomnianymi spektaklami „Km 14,7″ i traktował o losach mieszkańców Szamocina, Polaków i Żydów, deportowanych do niewolniczej pracy i obozów zagłady.(2000r.) w interesującej scenerii wagonu na torach stacyjnych,”Medea – Wanda” (2001r.) w niepowtarzalnej scenerii pobliskiego jeziora” Siekiera”. Inne ważne przedsięwzięcia to „Zwrotnica” (2000r.), „Blue” (2004/05r.). Ida Bocian z powodzeniem wystawiała też sztuki na deskach Szamocińskiego Ośrodka Kultury. Obecnie jest dyrektorem teatru Gdynia Główna – mieszczącego się także w zabudowaniach PKP.
Także Magdalena Płaneta, która na Stacji pojawia się „od zawsze” prowadzi Stowarzyszenie Teatr Planeta M i realizuje spektakle m. in. „Dziadowanie”. Natomiast na kanale telewizyjnym TVP kultura wyświetlane są filmy wykładowcy Stacji Szamocin reżysera Piotra Stasika. Zrealizował on m. in takie filmy dokumentalne jak : „Dziennik z podróży” (2013) ,”Nie dla każdego” (2012), „Jak zrobić film” (2010), „Koniec lata” (2010),” Andrzej Wajda: Róbmy zdjęcie!” (2008) , „Ponad choinkami” (2008), ” Po kolei” (2005), „Rosja – Polska. Nowe spojrzenie”(2005). Anna Piórek i Iga Jagodzińska, aktorki ze Stacji Szamocin brały udział w międzynarodowym projekcie. W Dolnej Saksonii w powiecie Cuxhaven na nieczynnym dworcu kolejowym Geestenseth na linii Brema-Bremerhaven.Jak widać reżyserka inspiruje młode pokolenia nie tylko rodzinnie.
Luba Zarembińska inscenizuje we wnętrzach dworcowego teatru spektakle inspirowane m. in. prozą Brunaona Schulca. Jest to doskonała promocja Szamocina i powiatu w Polsce i za granicą.Otrzymała wiele nagród za swoje artystyczne, edukacyjne i społeczne projekty. Należą do nich między innymi: dwie nagrody Ministra Kultury oraz stypendium twórcze, nagroda zespołowa za spektakl Spowiedź w drewnie w czwartej edycji Konkursu na wystawienie polskiej sztuki współczesnej organizowanym przez ZASP i Ministerstwo Kultury (1998), Medal Marszałka Województwa Wielkopolskiego dla Wielce Zasłużonego dla Kultury Wielkopolski(2013), Medal 75-lecia PKP za uratowanie majątku PKP (2001). Zarembińska otrzymała również nominację do Paszportu „Polityki” i „Człowieka roku” w 1998 roku. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zapytana przez nas co lubi, kocha robić tak odpowiedziała. ” lubię grać, śmiać się i spać. Moją pasją jest ogrodnictwo oraz literatura. Uwielbiam rosół i kolor czerwony. Lubię zarażać ludzi pozytywną energią.”
Spektakle realizowane przez Lubę Zarembińską
Teatr 44
Wit Stwosz, reż. L. Zarembińska 1992
Spowiedź w drewnie, reż. L. Zarembińska 1993
Feeria baśniowa I, reż. L. Zarembińska 1993
Długa ulica Umarłych, reż. L. Zarembińska 1994
Jasełka, reż. L. Zarembińska 1994
Stacja Szamocin
Feeria baśniowa II, reż. L. Zarembińska 1994 we współpracy z Des Fetes z Chambon sur Lignon z Francji
Ulica Żywych i Umarłych, reż. L. Zarembińska 1996
Błazny, reż. L. Zarembińska 1996
Przygody pingwina Pik-Poka, 1996
Feeria Baśniowa III, reż. L. Zarembińska 1998
Braciszek i siostrzyczka, 1998
Muminki, 1998
Wit Stwosz, reż. L. Zarembińska 1998
Chłopcy z placu Broni, reż. L. Zarembińska 1999
Pan Huczek, 1999
Km 14,7, reż. Jens-Erwin Siemssen 2000
Medea./.Wanda, reż. Juliane Lenssen 2001
Tymoteusz wśród ptaków, 2001
Zima Muminków, 2002
Wit Stwosz, reż L. Woźniczka, Jaktorowo 2002/2003
O kowalu co śmierć i diabły zwodził, reż. L. Zarembińska 2003
Wędrujące cafe, reż. Zakriae Heddouchi; koprod. z „Graines de Soleil” z Paryża 2004
Momo, reż. L. Zarembińska 2004
Blue I, reż. Jonathan Walters, koprod. z T „Hand2Mouth” z Portland w USA 2004
Zamiatacze ulic, reż. L. Zarembińska 2005
Blue 2005, reż. Jonathan Walters; koprod. z T „Hand2Mouth” z Portland w USA 2005
Przemienianie, reż. Ida Bocian 2006
Mio, mój Mio, reż. L. Zarembińska 2007
Ze snu w sen, reż. L. Zarembińska 2007
Czyżby to był Kopciuszek?, reż. L. Zarembińska 2007
Tulla, reż. Ida Bocian 2007
Kominiarczyk i tancereczka, 2008
Dawno, dawno, dawno temu…, reż. L. Zarembińska, Włocławek 2009
Toller, Toller, reż. L. Zarembińska
Spektaklem , którym doceniono istnienie amatorskiego teatru z Szamocina, była sztuka wg Wilkowskiego ” Spowiedź w drewnie” z niezapomnianym Edmundem Świerczyńskim w roli głównej. Zapraszano Teatr „44” na różne festiwale w Polsce, m. in. do Warszawy – teatr „Ochota”, Zakopanego – „Galeria Hasiora”, Suwałk, Wrocławia, Torunia, Szczecina, zielonej Góry, Katowic, Poznania, Piły, Zakrzewa… Teatr „44” występował również we Francji. Ze znanych sztuk należy wymienić interpretację autobiograficzną o Ernscie Tollerze z 1994r.,”Długa ulica umarłych”, „Pastorałka” (1995), „Chłopcy z placu broni” (1999). Pierwotne idee Luby Zarembińskiej z powodzeniem kontynuuje, choć wg własnych wizji, jej córka Ida Bocian. Realizacja takich projektów jak, „Stacja dla Każdego”, „Otwarta poczekalnia” zaowocowały niezapomnianymi spektaklami „Km 14,7″ i traktował o losach mieszkańców Szamocina, Polaków i Żydów, deportowanych do niewolniczej pracy i obozów zagłady.(2000r.) w interesującej scenerii wagonu na torach stacyjnych,”Medea – Wanda” (2001r.) w niepowtarzalnej scenerii pobliskiego jeziora” Siekiera”. Inne ważne przedsięwzięcia to „Zwrotnica” (2000r.), „Blue” (2004/05r.). Ida Bocian z powodzeniem wystawiała też sztuki na deskach Szamocińskiego Ośrodka Kultury. Obecnie jest dyrektorem teatru Gdynia Główna – mieszczącego się także w zabudowaniach PKP.
Także Magdalena Płaneta, która na Stacji pojawia się „od zawsze” prowadzi Stowarzyszenie Teatr Planeta M i realizuje spektakle m. in. „Dziadowanie”. Natomiast na kanale telewizyjnym TVP kultura wyświetlane są filmy wykładowcy Stacji Szamocin reżysera Piotra Stasika. Zrealizował on m. in takie filmy dokumentalne jak : „Dziennik z podróży” (2013) ,”Nie dla każdego” (2012), „Jak zrobić film” (2010), „Koniec lata” (2010),” Andrzej Wajda: Róbmy zdjęcie!” (2008) , „Ponad choinkami” (2008), ” Po kolei” (2005), „Rosja – Polska. Nowe spojrzenie”(2005). Anna Piórek i Iga Jagodzińska, aktorki ze Stacji Szamocin brały udział w międzynarodowym projekcie. W Dolnej Saksonii w powiecie Cuxhaven na nieczynnym dworcu kolejowym Geestenseth na linii Brema-Bremerhaven.Jak widać reżyserka inspiruje młode pokolenia nie tylko rodzinnie.
Luba Zarembińska inscenizuje we wnętrzach dworcowego teatru spektakle inspirowane m. in. prozą Brunaona Schulca. Jest to doskonała promocja Szamocina i powiatu w Polsce i za granicą.Otrzymała wiele nagród za swoje artystyczne, edukacyjne i społeczne projekty. Należą do nich między innymi: dwie nagrody Ministra Kultury oraz stypendium twórcze, nagroda zespołowa za spektakl Spowiedź w drewnie w czwartej edycji Konkursu na wystawienie polskiej sztuki współczesnej organizowanym przez ZASP i Ministerstwo Kultury (1998), Medal Marszałka Województwa Wielkopolskiego dla Wielce Zasłużonego dla Kultury Wielkopolski(2013), Medal 75-lecia PKP za uratowanie majątku PKP (2001). Zarembińska otrzymała również nominację do Paszportu „Polityki” i „Człowieka roku” w 1998 roku. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zapytana przez nas co lubi, kocha robić tak odpowiedziała. ” lubię grać, śmiać się i spać. Moją pasją jest ogrodnictwo oraz literatura. Uwielbiam rosół i kolor czerwony. Lubię zarażać ludzi pozytywną energią.”
Spektakle realizowane przez Lubę Zarembińską
Teatr 44
Wit Stwosz, reż. L. Zarembińska 1992
Spowiedź w drewnie, reż. L. Zarembińska 1993
Feeria baśniowa I, reż. L. Zarembińska 1993
Długa ulica Umarłych, reż. L. Zarembińska 1994
Jasełka, reż. L. Zarembińska 1994
Stacja Szamocin
Feeria baśniowa II, reż. L. Zarembińska 1994 we współpracy z Des Fetes z Chambon sur Lignon z Francji
Ulica Żywych i Umarłych, reż. L. Zarembińska 1996
Błazny, reż. L. Zarembińska 1996
Przygody pingwina Pik-Poka, 1996
Feeria Baśniowa III, reż. L. Zarembińska 1998
Braciszek i siostrzyczka, 1998
Muminki, 1998
Wit Stwosz, reż. L. Zarembińska 1998
Chłopcy z placu Broni, reż. L. Zarembińska 1999
Pan Huczek, 1999
Km 14,7, reż. Jens-Erwin Siemssen 2000
Medea./.Wanda, reż. Juliane Lenssen 2001
Tymoteusz wśród ptaków, 2001
Zima Muminków, 2002
Wit Stwosz, reż L. Woźniczka, Jaktorowo 2002/2003
O kowalu co śmierć i diabły zwodził, reż. L. Zarembińska 2003
Wędrujące cafe, reż. Zakriae Heddouchi; koprod. z „Graines de Soleil” z Paryża 2004
Momo, reż. L. Zarembińska 2004
Blue I, reż. Jonathan Walters, koprod. z T „Hand2Mouth” z Portland w USA 2004
Zamiatacze ulic, reż. L. Zarembińska 2005
Blue 2005, reż. Jonathan Walters; koprod. z T „Hand2Mouth” z Portland w USA 2005
Przemienianie, reż. Ida Bocian 2006
Mio, mój Mio, reż. L. Zarembińska 2007
Ze snu w sen, reż. L. Zarembińska 2007
Czyżby to był Kopciuszek?, reż. L. Zarembińska 2007
Tulla, reż. Ida Bocian 2007
Kominiarczyk i tancereczka, 2008
Dawno, dawno, dawno temu…, reż. L. Zarembińska, Włocławek 2009
Toller, Toller, reż. L. Zarembińska