Motto
„Najlepszym nauczycielem jest własne życie, oczywiście wypełnione konkretnym celem i wytrwałą pracą, pozwalającą go osiągnąć.” ( Z wywiadu zamieszczonego w „Głosie Wielkopolskim” z 16.11.1980r.)
Pochodzenie
Data i miejsce urodzenia: 29.09.1905 r. w Korniaktowie, obecnie wieś położona w województwie podkarpackim, w powiecie łańcuckim, w gminie Białobrzegi, nad Wisłokiem. W latach 1975 – 1998 należała do województwa rzeszowskiego.
Data i miejsce śmierci: 17.03.1988r. we wsi Głogowa, obecnie gmina Kłodawa, powiat kolski, województwo wielkopolskie.
Rodzice: Józef i Aniela
Rodzeństwo: siostry: Katarzyna, Władysława; bracia: Jan, Józef, Stanisław, Kazimierz, Władysław, Tadeusz, Feliks.
Żona Maria, nauczycielka (ślub w 1932 r.)
Dzieci: Urszula urodzona w 1937 r. i Marta urodzona w 1946 r..
Dzieciństwo i edukacja
Dzieciństwo spędził na Podkarpaciu. Miał 2 siostry i 7 braci. Gdy miał zaledwie kilka lat zmarła mu matka, a ojciec powtórnie się ożenił. Szkołę średnią – gimnazjum klasyczne – ukończył w Łańcucie. Podczas nauki, ze względu na trudne warunki materialne dorabiał korepetycjami. W 1932 r. ukończył studia na Akademii Górniczej w Krakowie, na wydziale górniczym i uzyskał tytuł inżyniera górniczego. Tytuł ten w Polsce powojennej, po wprowadzeniu dwustopniowych studiów technicznych, uznany został za odpowiadający tytułowi magistra inżyniera. Podczas studiów dorabiał wykładając na kursach samochodowych i na zlecenie opracowywał dokumentacje techniczne.
Etapy działalności
Okres od ukończenia studiów do końca II wojny światowej.
Po ukończeniu studiów pracował w górnictwie naftowym na Podkarpaciu w rejonie Brzozowa i Borysławia (obecnie na Ukrainie). W 1937 r. rozpoczął pracę w Towarzystwie Eksploatacji Soli Potasowych w Kałuszu (obecnie na Ukrainie). Tam zastał go wybuch II wojny światowej. Gdy armia radziecka zajęła miasto, uciekł i po długiej tułaczce powrócił do rodzinnego Korniaktowa, gdzie czekała na niego żona i córka. Podczas II wojny światowej pracował w górnictwie naftowym w rejonie Gorlic (Męcina Wielka, Sękowa).
W Kłodawie
Michał Biały z Kłodawą zetknął się już przed wojną. W 1938 r. w Kałuszu dostał polecenie opracowania planu do przeprowadzenia wierceń badawczych w okolicach Kłodawy, uwzględniających potrzebny sprzęt oraz załogę. Związane to było z badaniami prowadzonymi przez prof. Edwarda Janczewskiego, który wskazywał na istnienie złóż soli potasowych w obrębie struktury solnej zwanej wysadem, w rejonie Kłodawy. Prace te przerwał wybuch II wojny światowej.
Po wojnie, w 1946 r., w związku z wcześniejszymi pracami, został powołany na kierownika Sekcji „Północ” w ramach działalności Państwowego Przedsiębiorstwa Poszukiwań Naftowych w Krakowie. Wiązało się to z przeniesieniem do Kłodawy. Rozpoczęły się tu wiercenia poszukiwawcze. Zlokalizowany przez Michała Białego otwór K-1 odkrył, w obrębie kłodawskiego wysadu solnego, pokładów soli potasowo – magnezowych. 26.10.1949 r. Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów podjął uchwałę o budowie kopalni i zakładu przeróbczego soli potasowych w Kłodawie. W latach 1953- 1958 Michał Biały kierował Przedsiębiorstwem Budowy Kopalni Soli. W 1958 r., gdy na jego miejsce powstaje Przedsiębiorstwo Kopalnia Soli „Kłodawa”, na rok obejmuje stanowisko dyrektora, a następnie w latach 1959 – 1973 zostaje zastępcą dyrektora ds. technicznych i kierownikiem ruchu zakładu górniczego. Jest autorem pracy „Budowa Kopalni Soli w Kłodawie. Powstanie kopalni wynikiem nie planowanych zamierzeń.” (Kłodawa, grudzień 1983r.) oraz szeregu artykułów związanych głównie z problematyką zagrożeń geologiczno – górniczych. W 1973 r. przechodzi na emeryturę.
Działalność społeczna, pasje, zainteresowania
Do wielkich pasji Michała Białego należało wędkarstwo. Nad jeziorem Lubotyń miał zwoją łódkę i bardzo lubił tam łowić. Był także członkiem Związku Wędkarskiego. Na grzyby często jeździł ze znajomymi do województwa olsztyńskiego. Grał na skrzypcach i na cytrze. Z zamiłowaniem oddawał się stolarce i ogrodnictwu. Był także członkiem Polskiego Czerwonego Krzyża i Koła Sportowego Z.S. „Górnik” w Kłodawie.
Przełomowe wydarzenia w życiu
1939r. – wybuch II wojny światowej i związane z tym zmiany, także miejsca pracy i zamieszkania.
1946r. – przeniesienie służbowe z Podkarpacia (z okolic Gorlic) do Kłodawy.
1949 r. – przejście z przedsiębiorstwa wiertniczego, którego prace na wysadzie solnym w okolicach Kłodawy doprowadziły do odkrycia pokładów soli potasowo – magnezowych, do przedsiębiorstwa budującego kopalnię soli.
1958 r. – objęcie kierowniczych funkcji w utworzonym przedsiębiorstwie Kopalnia Soli „Kłodawa”.
Odznaczenia, wyróżnienia
1953r. – Stopień górniczy – inżynier górniczy I stopnia;
1954r. – Medal 10 – lecia Polski Ludowej;
1956r. – Srebrny Krzyż Zasług;
1962r. – Medal wybity dla uczczenia górnictwa w 1000 – lecie Państwa Polskiego;
1962r. – Złoty Krzyż Zasług;
1963r. – Stopień górniczy – dyrektor górniczy II stopnia;
1967r. – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
1969r. – Odznaka Honorowa „za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego”;
1972r. – Tytuł honorowy „Zasłużony Górnik Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”;
1975r. – Dyplom uznania za wkład pracy społecznej i zawodowej w rozwój miasta i gminy Kłodawa nadany w XXX rocznicę wyzwolenia miasta;
1975r. – Zasłużony Pracownik Kopalni Soli „Kłodawa”;
Znaczenie postaci
Michał Biały jest budowniczym Kopalni Soli „Kłodawa”. Jego imieniem nazwano jeden z jej szybów. Przez cały czas pracował na stanowiskach odpowiedzialnych za rozwiązywanie wszystkich technicznych problemów budowy i rozwoju Kopalni oraz bezpiecznego prowadzenia związanych z tym prac. Były to zadania niezwykle trudne ze względu na warunki geologiczno – górnicze, charakterystyczne dla kłodawskiego wysadu solnego. Projektując i prowadząc tu roboty górnicze trzeba było zmierzyć się przede wszystkim z najwyższym zagrożeniem wodnym i gazowym. Nie bez znaczenia była także skomplikowana budowa geologiczna utrudniająca rozpoznanie zagrożeń. Prowadzenie robót górniczych w takich warunkach niosło na co dzień zagrożenia dla Kopalni i pracującej w niej załogi. Dlatego mgr inż. Michał Biały koncentrował się szczególnie na rozpoznawaniu i opanowywaniu tych zagrożeń. Był inicjatorem szeroko zakrojonych badań nad gazonośnością i autorem rejonizacji kłodawskiej kopalni, pozwalającej m.in. na usprawnienie transportu dołowego. Jest twórcą kilku patentów oraz szeregu wytycznych i instrukcji związanych z bezpieczeństwem robót dołowych. Najbardziej niebezpieczny dopływ wody spoza wysadu, który nastąpił nagle w 1965 r., został skutecznie zamknięty wg jego projektu i pod jego ścisłym nadzorem. Dzięki jego wiedzy i zaangażowaniu Kopalnia Soli „Kłodawa” przeszła bezpiecznie proces budowy i rozwoju, osiągając wysokie zdolności w zakresie wydobycia i przeróbki soli. Wraz z jej rozwojem rozwijało się również miasto Kłodawa.