Pochodzenie

Tadeusz Pietrzak urodził się 23 września 1928 roku w Romanowie Górnym k. Czarnkowa. Był synem Heleny (z d. Pływaczyk) i Tomasza Pietrzaków.

Dzieciństwo i edukacja

W 1933 roku Tomasz Pietrzak, żołnierz straży granicznej we wsi Nowe k. Ujścia, zakupił gospodarstwo rolne w Karolewie, powiat Wyrzysk i tam też wychował się mały Tadeusz ze swoim rodzeństwem. Miał czworo rodzeństwa: rok starszą siostrę Halinę, dwa lata młodszego brata Leona i jeszcze dwie młodsze siostry Irenę i Teresę (o trzy i dziesięć lat). Do wybuchu wojny w 1939 roku ukończył cztery klasy w pobliskiej szkole podstawowej w Wyrzysku.

Okres okupacji hitlerowskiej

Przez pierwsze dwa lata okupacji pracował w gospodarstwie swoich rodziców. W maju 1941 roku został wraz ze swoją rodziną aresztowany przez hitlerowców i przewieziony do obozu przesiedleńczego w Potulicach – ówczesny Lebrechtsdorf. Jak wynika z relacji jego córki, Tadeusz nigdy nie wspominał okresu pobytu w tym obozie i szybko zmieniał temat, gdy go o ten okres życia pytano, prawdopodobnie dlatego, że przeżycia związane z pobytem w tym obozie były dla niego zbyt traumatyczne.

Z obozu przeniesiono ich do Konstantynowa w powiecie wyrzyskim. Ojciec Tadeusza pracował jako robotnik drogowy, a Tadeusz w gospodarstwie niemieckim. W tym czasie uczęszczał również trzy razy w tygodniu do zawodowej szkoły wieczorowej, tzw. „Berufschule”. W 1944 roku skierowano Tadeusza do kopania okopów w okolicy Rypina.

Wyzwolenie i dalsza edukacja

Po zakończeniu wojny rodzina Pietrzaków powróciła do Karolewa. Tadeusz pomagał przez pierwsze lata rodzicom na roli i kontynuował przerwaną przez wojnę edukację. Po ukończeniu szkoły podstawowej we wrześniu 1946 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Krzywoustego w Nakle, w którym to otrzymał świadectwo maturalne.

W 1950 roku zatrudniony został jako kierownik Szkoły Podstawowej w Liszkowie w powiecie wyrzyskim. Pragnął kontynuować swą naukę na wydziale weterynaryjnym w Lublinie, jednak prawdopodobnie z racji zajmowanego stanowika dokształcał się w Liceum Pedagogicznym w Toruniu.

1 października 1950 roku wstąpił do Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP). Był również działaczem organizacji młodzieżowych i charytatywnych. W dniu 26 lipca 1965 roku ukończył Studium Nauczycielskie, wydział zaoczny dla pracujących w Poznaniu na kierunku matematyka z fizyką.

Dyrektor Szkoły Podstawowej w Wysokiej

6 stycznia 1965 roku został mianowany dyrektorem szkoły w Wysokiej, do której przeszedł z Liszkowa. W pierwszych latach swego dyrektorowania dbał o rozwój pracowni szkolnych, m.in. biologicznej i technicznej.

27 grudnia 1972 roku został powołany na stanowisko Gminnego Dyrektora Szkół, gdyż Szkoła Podstawowa w Wysokiej wzbogaciła się o trzy filie: w Jeziorkach Kosztowskich, Rudnej i Wysokiej Małej. Zmianie uległa również nazwa szkoły na Zbiorcza Szkoła Gminna w Wysokiej. W połowie lat siedemdziesiątych następuje niemal podwojenie liczby uczniów (z ok. 400 do ok. 800). Od roku szkolnego 1975/76 pojawiają się nowe filie: w Kijaszkowie, Starem, Tłukomach.

Na sesji Rady Narodowej 23 maja 1973 roku Tadeusz Pietrzak, zwracając uwagę na brak w dotychczasowych budynkach szkolnych miejsca na pracowanie specjalistyczne, zaplecze i urządzenia socjalne oraz na ogólną ciasnotę, zgłosił wniosek adresowany do prezydium rady powiatowej w Wyrzysku o budowę nowej, większej szkoły gminnej.

W 1975 roku wraz z dziewiętnastoma nauczycielami został odznaczony nagrodą za 20-letnią pracę pedagogiczną.

W roku 1984 w wyniku kolejnej reformy szkolnictwa gminne szkoły zbiorcze zostały zlikwidowane. Wraz z nimi likwidacji uległo stanowisko gminnego dyrektora szkół. Tadeusz Pietrzak z dniem 1 września został powołany na nowe stanowisko Inspektora Oświaty i Wychowania, które piastował do momentu przejścia na emeryturę w roku 1991.

Przez cały okres dyrektorowania i inspektorowania zgłaszał problem budowy nowego budynku szkolnego, gdyż panująca ciasnota nie sprzyjała edukacji. Jak wspominają jego podwładni za każdym razem, kiedy był gościem w kuratorium oświaty, podnosił sprawę środków finansowych na budowę nowej szkoły. W końcu po wielu apelach otrzymał fundusze i budowa nowej szkoły ruszyła w roku 1986.

Samorządowiec w czasach PRL

Tadeusz Pietrzak od roku 1973 do 1984 był zastępcą przewodniczącego Rady Narodowej, zaś od roku 1984 przewodniczył jej przez kolejne dwie kadencje, aż do wyborów samorządoych w czerwcu 1990 roku. Przez cały ten okres dbał o rozwój swojej małej ojczyzny, żywo interesował się problemami miasteczka i jego mieszkańców. Będąc na emeryturze zbierał wycinki prasowe, pocztówki i wszelkie materiały dotyczące małego miasteczka, z którym się tak bardzo związał i które tak bardzo pokochał.

Odznaczenia

Za wielorakie zasługi dla rozwoju oświaty oraz pracy na rzecz gminy został odznaczony wieloma orderami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Krzyże zasługi, ustanowione na mocy ustawy z dnia 23 czerwca 1923 roku, otrzymywano za zasługi dla Państwa lub obywateli. Natomiast Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, ustanowiony przez Sejm Rzeczypospolitej ustawą z dnia 4 lutego 1921 r. jako najwyższe odznaczenie państwowe po Orderze Orła Białego, nadawano za wybitne osiągnięcia na polu oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki, gospodarki, obronności kraju, działalności społecznej, służby państwowej oraz rozwijania dobrych stosunków z innymi krajami. Oprócz tych odznaczeń otrzymał trzykrotnie Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania (1973, 1981, 1984). Dostał Odznakę Tysiąclecia Polski (1966), Złotą Odznakę Honorową za Zasługi w Rozwoju Województwa Pilskiego (1976), Złotą Odznakę ZNP (1978), Odznakę Przyjaciela Dziecka (1978), Odznakę Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu (1980), Medal im. Dr. Henryka Jordana (1986), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1987).

Życie prywatne – rodzina i usposobienie

Znajomi i rodzina podkreślają jego stoicki spokój. Pan Tadeusz nigdy nie podnosił głosu, nigdy nie krzyknął na żadnego ucznia, dlatego też był przez nich lubiany i szanowany. Jego spokój podkreślają również byli podwładni.

W Tadeuszu drzemała dusza artysty. Pisał wiersze do szuflady, uwielbiał słuchać muzyki i grać na harmonijkach, których miał kilkanaście (najcenniejsze zostały złożone wraz z nim do trumny), był duszą towarzystwa podczas rodzinnych, domowych imprez.

W Liszkowie poznał swoją żonę, Marię Fąs. Miał z nią czwórkę dzieci: Jerzego, Ewę, Mariana i Wiesławę. Mieszkali wszyscy w malutkim, służbowym mieszkaniu Tadeusza na poddaszu szkoły przy Placu Wolności. Do końca jego dni mieszkała z nim najmłodsza córka Wiesława, która mieszka tam po dziś dzień.

Zmarł dnia 20 sierpnia 2008 roku w Wysokiej. Na pogrzeb oprócz rodziny przybyło wielu znajomych, przyjaciół i mieszkańców miasteczka w podziękowaniu za zaangażowanie i trud włożone zwłaszcza w edukację i wychowanie kolejnych pokoleń.

Źródła:

1. M. Mikołajczak, Wysoka i okolice, Poznań 2002

2. Kroniki szkolne

3. Kroniki Urzędu Miasta i Gminy Wysoka

4. Teczka akt osobowych, Archiwum Urzędu Miasta i Gminy Wysoka

5. Wspomnienia Wiesławy Budnik – Pietrzak, córki Tadeusza Pietrzaka