Pochodzenie
Jan Łubiński urodził się 25 września 1932 r. w Wydartowie (gmina Bojanowo, powiat rawicki) 500 m od dawnej granicy z Niemcami. Rodzina: ojciec Stanisław – mistrz stolarski, mama Elżbieta – gospodyni domowa, siostra Stefania (ur. 2 września 1934 r.).
Młodość i edukacja
Mały Jasiu bawił się codziennie z dziećmi niemieckiego leśniczego Kleina, dzięki czemu opanował płynnie język niemiecki. Ta umiejętność przydała się podczas wojny, gdy chodził do niemieckiej szkoły. Dziś wspomina, jak Kierownik Sucker oraz panie Radke i Radecker chodzili po klasie z trzcinką pod pachą. Za lżejsze przewinienia karali uderzeniem „na dłoń”, za cięższe na „wypiętą pupę”.
W marcu 1945 r. Jan Łubiński zdał egzamin do Gimnazjum Ogólnokształcącego w Rawiczu. Pierwszą klasę „zaliczył” w okresie od 10. kwietnia do 30. sierpnia. Codziennie dojeżdżał z Bojanowa do Rawicza rowerem wraz z kolegą Mieczysławem Stoorem (późniejszym aktorem znanym z serialu „Stawka większa niż życie”). Gimnazjum ukończył w 1948 r. tzw. małą maturą. Następnie uczęszczał do rawickiego liceum, gdzie 3 maja 1950 r. zdał, z bardzo dobrym wynikiem, egzamin dojrzałości (według programu wydziału przyrodniczego).
Już od najmłodszych lat interesował się sztuką. W szkole ujawnił się jego talent plastyczny. Szczególnie lubił rysować tuszem i stalówkami firmy „Redis”. Po maturze zastanawiał się poważnie nad podjęciem studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Ostatecznie jednak wybrał medycynę. We wrześniu 1950 r. zdał egzamin na Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Poznaniu. Zaraz po studiach, w roku 1955, pracował przez kilka miesięcy w Ośrodku Zdrowia w Kórniku.
Przyjazd do Gołuchowa
Działalność zawodowa
W grudniu 1956 r. po raz pierwszy przyjechał do Gołuchowa. Nie przypuszczał wtedy, że to właśnie ta miejscowość stanie się jego domem na całe życie. Piękno gołuchowskiej przyrody zrobiło na nim ogromne wrażenie. Do dziś pamięta słoneczną i mroźną pogodę. Zastał też, jak pisze w swoich wspomnieniach, „…brak kanalizacji, studnię z żurawiem i prąd stały 110 V”. Przede wszystkim jednak zastał dobrych, szczerych ludzi, którym niósł pomoc przez następne lata.
Został kierownikiem Ośrodka Zdrowia (1958 r.), który znajdował się przy dzisiejszej ul. Czartoryskich. Z przodu mieściła się poczekalnia i gabinet lekarski, reszta stanowiła mieszkanie Jana Łubińskiego i jego rodziny do 1968 roku.
Prowadził w gabinecie punkt apteczny pobierając leki z apteki magistra Józefa Suchockiego w Pleszewie. Tam właśnie poznał Wiesławę Dominiczak, która nie tylko pracowała w aptece, ale zajmowała się też małą Hanią Suchocką (późniejszą Premier Polski) prowadzając ją min. na lekcje fortepianu. Mimo ostrzeżeń pana Suchockiego: „Nie dla psa kiełbasa, nie dla kotka szprotka”, od razu wiedział, że Wiesława zostanie jego żoną. Tak się też stało w 1957 r. Państwo Łubińscy mają trzy córki: Tatianę (ur. 1958 r.), Katarzynę (ur. 1959 r. ) i Aleksandrę (ur. 1966 r.). Pani Wiesława prowadziła w Ośrodku Zdrowia punkt apteczny. Po kilkunastu latach wybudowała w sąsiedztwie Ośrodka (wspólnie z p. Anną Hałas) „Aptekę pod Platanem”, gdzie pracuje do dzisiejszego dnia.
Doktor wspomina pierwsze lata swojej pracy, jak przyjmował dziennie ok. 30 pacjentów oraz 10-15 wizyt domowych. Najpierw jeździł konno, saniami, dopiero po kilku latach motocyklem a potem Syreną 103.
Wielkim wydarzeniem dla społeczności gminy było oddanie do użytku w 1968 r. nowego Ośrodka Zdrowia przy ulicy Mickiewicza 1.
Działalność społeczna
Lata powojenne były bardzo ciężkie. W wielu rodzinach brakowało podstawowej wiedzy na temat higieny. Trzeba było nie tylko leczyć, ale i edukować. Oprócz obowiązkowych szczepień „kalendarzowych” doktor zachęcał ludzi do tzw. szczepień masowych, które pomogły uchronić setki osób przed np. tyfusem czy żółtaczką. Angażował się we wszystkie działania, które mogły przynieść pożytek jego pacjentom. Wywalczył aparat EKG dla ośrodka zdrowia, by ludzie nie musieli jeździć na badania do Poznania. Pacjenci mogli na niego liczyć 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Do dziś mieszkańcy gminy wspominają, jak wezwany do chorego dziecka doktor, w piżamie bo szkoda mu było czasu na ubieranie, pędził bryczką w zimową noc.
Działalność sportowa
Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych prężnie działał w Gołuchowie, założony w 1946 r., Ludowy Klub Sportowy. Jan Łubiński był jego aktywnym członkiem. Organizował treningi i zawody sportowe. Zachęcał mieszkańców gminy do uprawiania sportów, dawał dobry przykład trenując lekkoatletykę, siatkówkę i pływanie. Zainteresowanie sportem znalazło odzwierciedlenie w pracach plastycznych Jana Łubińskiego.
Łowiectwo
Doktor Łubiński od wielu lat jest aktywnym członkiem Polskiego Związku Łowieckiego. Od 1962 r. był sekretarzem Koła Łowieckiego „Żubr”, długoletnim łowczym, a do dnia dzisiejszego Przewodniczącym Komisji Rewizyjnej. Zawsze dbał o dobro ojczystej przyrody i zachowanie jej dla przyszłych pokoleń. Wychował pokolenia myśliwych w poszanowaniu środowiska i równowagi ekologicznej. Dostrzegał potrzebę przekazania stażystom i młodym myśliwym autentycznych wartości łowiectwa. Mniej doświadczonym myśliwym służył radą i pomocą. Kapituła Odznaczeń Łowieckich nadała mu 8 marca 2006 r. „Złoty Medal Zasługi Łowieckiej”.
Znaczenie postaci
Jan Łubiński znany jest ze swojej prostolinijności i pogodnego usposobienia. Potrafi sobie zjednać nawet najbardziej zatwardziałego pacjenta. Zna całe pokolenia mieszkańców naszej gminy. Wie jak trafić do dziecka i do dorosłego. Chociaż w 1998 r. przeszedł na emeryturę, to jego aktywnością zawodową cieszyliśmy się do 2013 r. Został odznaczony „Odznaką za wzorową pracę w służbie zdrowia” oraz brązowym i złotym Krzyżem Zasługi.
Uchwałą Rady Gminy z 28 sierpnia 2008 r. przyznano doktorowi zaszczytny tytuł „Zasłużony dla Gminy Gołuchów”. W uzasadnieniu czytamy:
„…W 2006 roku Jan Łubiński obchodził 50-lecie pracy zawodowej jako lekarz medycyny ogólnej. W latach 1958-1998 sprawował funkcję kierownika Gminnego Ośrodka Zdrowia w Goluchowie. Oddany swojej pracy zawodowej i swoim pacjentom, zawsze stawiał na pierwszym miejscu służbę społeczności lokalnej. Wieloletnia praca w Gołuchowie oraz aktywność społeczna Pana Jana Łubińskiego dała mu możliwość doskonałego poznania mieszkańców gminy, ich problemów i potrzeb, którym zawsze wychodził naprzeciw. Oprócz działalności zawodowej, Pan Jan Łubiński aktywnie uczestniczył w Ludowym Klubie Sportowym. Zachęcał i zachęca młodzież do aktywności fizycznej, do uprawiania sportów, promując prozdrowotny styl życia.”
Jan Łubiński nie tylko wzorowo wykonywał swoje obowiązki. Stał się dla wielu mieszkańców gminy przyjacielem i autorytetem. Rozmowa i zgromadzone dokumenty pozwalają odkryć Doktora, jakiego do tej pory nie znaliśmy.
Źródła
1. Rozmowa z Janem Łubińskim
2. Relacja żony – Wiesławy Łubińskiej (z domu Dominiczak)
3. Rękopis wspomnień doktora Jana Łubińskiego „1956-2013, 57 lat w służbie dla człowieka chorego i zdrowego” (w zbiorach autora)
