Pochodzenie

Teofil Ludwichowski urodził się w Murowanej Goślinie w 1861 roku. Zmarł w 1935 r. w Szubinie i tam został pochowany.

Edukacja

Po szkole podstawowej kontynuował naukę w gimnazjum nauczycielskim w Poznaniu. Po ukończeniu gimnazjum zaczął pracować jako nauczyciel.

Młodość

Ożenił się z Martą z Myszków, z którą miał czworo dzieci: Wandę, Zofię, Alojzego i Monikę. Marta Ludwichowska zmarła w 1918 roku i została pochowana na cmentarzu w Modliszewku, jednak jej grób nie zachował się.

Etapy działalności

Etap pierwszy

1 czerwca 1908 roku Teofil Ludwichowski objął posadę w szkole w Modliszewku, zajmując miejsce nauczyciela Hermanna. 4 czerwca został wprowadzony na swój urząd przez królewskiego inspektora szkolnego, pana Krügera, w obecności zarządu szkoły. Sprawował też pieczę nad kasą szkolną. W sierpniu 1917 roku poszedł na urlop zdrowotny z powodu neurastenii. Wrócił do pracy w listopadzie.

Etap drugi

22 grudnia 1919 roku został przeniesiony do pracy w szkole w Gnieźnie.

Etap trzeci

Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Inowrocławiu. Później przeniósł się do Szubina. Teofil Ludwichowski oprócz pracy dydaktycznej zajmował się projektowaniem nowatorskich konstrukcji mechanicznych. Celem tych prac miał być bezpieczny i szybki sprzęg oraz rozprzęg wagonów kolejowych bez potrzeby wchodzenia pracownika na tory. Inspiracją tych prac był tragiczny wypadek na dworcu kolejowym w Gnieźnie. W czasie nieostrożnego sprzęgania wagonów zginął kolejarz. Świadkiem tego zdarzenia był właśnie Teofil Ludwichowski. Według jego planów konstrukcyjnych zostały wykonane modele wagonów około mertowej długości i wyposażone w nowatorskie mechanizmy sprzęgające. Połączenie wagonów dokonywało się poprzez zetknięcie ich elementów zaczepowych, natomiast rozprzęganie następowało poprzez ręczny nacisk dźwigni z platformy peronu. Wszystkie koszty wykonania modeli Teofil Ludwichowski pokrywał z własnych oszczędności. Po kilkuletnich próbach i udoskonaleniach zgłosił do opantentowania swój wynalazek. Zostało ono zajerestrowane 22 listopada 1920 roku, a patent o numerze 15980, według opisu na: ,,Samoczynny sprzęg do wagonów lub innych pojazdów” został udzielony 14 marca 1932 roku. Po ulepszeniach swojej konstrukcji wykonał i przetestował rozszerzoną wersję samoczynnego sprzęgu zespolonego ze zderzakiem. Zgłosił ją do opatentowania 17 sierpnia 1931 roku, a patent o numerze 18354, według opisu na: ,,Samoczynny sprzęg zespolony ze zderzakiem do wagonów lub innych pojazdów” został udzielony 29 kwietnia 1933 roku. Oba patenty zgłoszono także w kilku sąsiednich państwach. Koszty tych zgłoszeń były zawsze pokrywane przez Teofila Ludwichowskiego. Ówczesna sytuacja polityczna w Europie niestety uniemożliwiła wdrożenie tego wynalazku. Opracowana metoda sposobu łączenia i rozłączania wagonów nie mogła współistnieć z metodami tradycyjnymi.

Znaczenie postaci

Niestety, panu Teofilowi Ludwichowskiemu przyszło żyć w trudnych i niespokojnych czasach, które nie pozwoliły na wykorzystanie jego wynalazków w praktyce. Z całą pewnością przyczyniłyby się one do zwiększenia bezpieczeństwa pracowników kolei.

Źródła:

– rozmowa z wnukiem Teofila Ludwichowskiego panem Antonim Murkowskim ze Szczecina,

– Kronika Szkoły Podstawowej im. ks. L. Formanowicza w Modliszewku z 1855 roku,

– życiorys napisany przez pana Antoniego Murkowskiego,

– zdjęcia i kopie dokumentów przekazane przez rodzinę Murkowskich,

– strona internetowa http://pl.wikipedia.org/wiki/Murowana_Go%C5%9Blina,

– strona internetowa http://pl.wikipedia.org/wiki/Szubin.