Dzieciństwo i lata wojny
Mając około 1,5 roku wraz ze starszą siostrą i rodzicami przybył do Polski. Rodzice Jana byli góralami z krwi i kości, ale nie powrócili do swoich rodzinnych gór, tylko osiedlili się w Wielkopolsce. Wybór ich padł na miejscowość Nowieczek w gminie Dolsk w powiecie śremskim, gdzie zakupili 15 ha gospodarstwo. Jan spędził w tej miejscowości całe dzieciństwo pod opieką swoich rodziców, którzy byli bardzo religijni. W trakcie nauki w szkole podstawowej ciężko pracował na roli razem ze swoimi rodzicami. Po ukończeniu nauki w szkole podstawowej zdał pomyślnie egzamin do Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów w Lublińcu na Śląsku. Koniec nauki w seminarium zbiegł się z wybuchem II wojny światowej. Jan chcąc, nie chcąc wrócił do swojej rodziny, gdzie był zmuszony do ukrywania się przed niemieckim okupantem. Pomagając rodzicom w gospodarstwie udało mu się szczęśliwie przeżyć zawieruchę wojenną. Po zakończeniu działań wojennych i po długiej dyskusji z rodzicami oraz ze swoim szwagrem podjął decyzję, o kontynuacji nauki w Akademii Handlowej w Poznaniu. Decyzja ta wiązała się z pewnymi predyspozycjami, jakie miał Jan oraz ze zmianą władzy w Polsce, władzy, która była nie przychylna kościołowi.
Czas kapłański
Naukę w Akademii Handlowej ukończył Jan w 1952 roku, ale nie podjął pracy zgodnie ze swoim wykształceniem, gdyż jak wspominał, pewnej nocy usłyszał głos Jezusa: „Pójdziesz za mną!”. Pod wpływem tego wydarzenia wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. 30 maja 1953 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie został skierowany do pracy, jako wikariusz do parafii w Zbąszyniu, gdzie pozostał 6 lat. W dalszej kolejności na dwa lata został wysłany do parafii w Poznaniu w dzielnicy Jeżyce. Kolejne dwa lata pracował w parafii w poznańskiej Farze. Wreszcie w 1965 roku został skierowany, jako proboszcz do parafii w Łękach Wielkich. Spędził w niej 32 lata i 3 miesiące przechodząc na emeryturę w roku 1997. Ostatnie lata swego życia spędził w Domu Księży Emerytów w Poznaniu, gdzie zmarł 24 kwietnia 2007 roku. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Łękach Wielkich.
Działalność na terenie parafii.
Ksiądz Jan Bielański spędził na parafii w Łękach Wielkich resztę swojego życia. Mieszkańcy parafii wspominają go, jako wspaniałego duszpasterza, który swoją osobowością oraz podejściem do ludzi, zjednywał sobie wszystkich mieszkańców. Ksiądz Jan Bielański spędził na parafii w Łękach Wielkich prawie całe swoje dorosłe życie.. M.in. wspomina się w nich, jak to potrafił na targu w Kościanie niesamowicie handlować z innymi gospodarzami przy zakupie warchlaków. Mógłby ktoś stwierdzić, jak to ksiądz kupuje warchlaki, ale proboszcz Bielański był księdzem – gospodarzem. Z zaniedbanej plebanii i gospodarstwa znajdującego się obok stworzył wspaniałe gospodarstwo, w którym trawniki można by porównywać z polem golfowym. Miód z jego pasieki należał do najlepszych w okolicy. Dbał nie tylko o gospodarstwo przy plebanii, ale także o kościół, który dzięki jego pracy stał się perełką wśród wielkopolskich kościołów drewnianych. Doprowadził do przeprowadzenia gruntownego sprzątania świątyni, łącznie z częściowym odtworzeniem polichromii. Wymienił instalację elektryczną oraz zamontował elektryczne ogrzewanie.
Jego działalność nie ograniczała się tylko do spraw gospodarczych, ale także zwracał uwagę na rozwój patriotyzmu wśród swoich parafian. Doprowadził do postawienia przy kościele pamiątkowego kamienia poświęconego ofiarom wojen światowych. Przy tej okazji na kamieniu postawionym w latach 70-tych XX wieku znalazła się data 1914-1921, upamiętniając tym samym ofiary wojny polsko – bolszewickiej. Z kamienieniem tym jest też związana ciekawa historia, gdyż został on przywieziony i postawiony przez żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego.
W ramach dbania o pamiątki historii i rozwój patriotyzmu wśród parafian sumptem własnym oraz swojej rodziny doprowadził do wyremontowania grobów powstańców wielkopolskich znajdujących się na cmentarzu parafialnym. Po konsultacjach z rodziną Kęszyckich przeprowadził renowację ich rodzinnego grobowca oraz poprzez montaż urządzeń chłodniczych przystosował grobowiec do wykorzystania go jako miejsce przechowywania zmarłych.
Ksiądz Bielański doprowadził do przejęcia przez kościół katolicki świątyni protestanckiej znajdującej się w Kotuszu, przeprowadził remont kościoła oraz znajdującego się przy nim cmentarza. Kotusz staje się ulubioną miejscowością księdza Jana.